Le semeur (2019)

In een Frans boerendorp worden alle mannen meegenomen door het leger van Napoleon III. Na vele maanden eenzaamheid spreken de vrouwen af de eerste de beste man die langskomt met elkaar te delen…

Het is dit jaar precies honderd jaar geleden dat dit verhaal werd geschreven door de toen al stokoude Violette Ailhaud, die haar jeugdherinneringen niet verloren wilde laten gaan. Haar nabestaanden lieten de novelle pas in 2006 publiceren. Violette beschreef erin hoe het leger van Napoleon III in 1852 een republikeinse opstand neersloeg en talloze tegenstanders executeerde of deporteerde. In Violette’s bergdorpje in de Franse Alpen werden alle mannen meegenomen. De vrouwen en kinde-
ren bleven achter en moesten het alleen zien te rooien. Na maandenlange onzekerheid over het lot van de mannen gaven veel vrouwen de hoop op hun veilige terugkeer al op. Ze spraken onderling af om de eerste man die hun dorp zou bezoeken met elkaar te delen, uit angst om kinderloos achter te blijven.

Warm onthaal
Violette (Pauline Burlet) is nog een tiener en vraagt aan haar getrouwde vriendinnen hoe het is om met een man te zijn. Haar vriendin Rose (Iliana Zabeth) weet van de hoed en de rand, maar treurt nu om haar verdwenen man. Het boeren-bedrijf vraagt veel aandacht; er wordt gezaaid, gemaaid en geoogst, tot op een dag
de hoefsmid Jean (Alban Lenoir) voorbijkomt. Hij wordt warm onthaald, krijgt een maaltijd en een kamer en wordt te hulp geroepen bij de oogst. Violette ontfermt zich over hem en het duurt niet lang voor de vonk tussen beiden overslaat. Maar dan wordt Violette herinnerd aan de afspraak. Regisseur Marine Francen maakt met ‘Le semeur’ een knap debuut. Het verhaal intrigeert, de onbekende acteurs kwijten zich prima van hun taak en de landschapsshots zijn subliem. Hier en daar ligt het tempo wat laag en het drama is erg dun. De spanningsopbouw is iets waar de onervaren Francen in haar volgende film wat meer aandacht aan mag schenken.