Memoir of a Snail
Geen feelgood-, maar een ‘feelsad’-animatiefilm voor een volwassen publiek. In rijke beelden laat het voor een Oscar genomineerde ‘Memoir of a snail’ het trieste leven van het meisje Gracie zien.
De Australische regisseur Adam Elliot won eerder een Oscar voor de korte film ‘Harvie Krumpet’ (2003) en in 2009 stond zijn anderhalf uur durende film ‘Mary and Max’ hoog op veel jaarlijstjes. Ook ‘Memoirs of a snail’ is een heerlijke kijkbelevenis.
Stop-motion
In grandioze stop-motion zien we het leven van Gracie. Als jong meisje wordt ze wees en vervolgens wordt ze ook nog gescheiden van haar tweelingbroer Gilbert. Gracie vertelt over haar tegenslagen, zoals de dood van haar vader, eenzaamheid en een mislukt huwelijk met een magnetronmonteur. Dat leven vertelt ze aan een van haar slakken, want Gracie is dol op slakken, en ook op cavia’s en romantische verhalen. Die dingen zijn de sprankjes licht in haar donkere bestaan. Net als haar vriendschap met Pinky, een oude, excentrieke vrouw die zo heet, omdat ze haar vinger verloor bij een woeste dans onder een laaghangende ventilator.
Heilige appel
De toon is vaak somber, maar tegelijkertijd op een zwartgallige manier grappig. Zoals wanneer Pinky vertelt dat ze hoopt dat ze stilletjes doodgaat in haar slaap. En dus niet gillend en schreeuwend, zoals de passagiers van de bus die ze ooit bestuurde. Alles is enorm over the top en uitvergroot.
Zo aanbidt het pleeggezin van tweelingbroer Gilbert een heilige appel, pingpongt Pinky met Fidel Castro en gaat het echtpaar dat Gracie opvangt op naturistencruise. Alle scènes zijn een plaatje. Alles is in stop-motion gefilmd en dus zijn er met de hand meer dan 7.000 verschillende bankjes, stoelen, huizen en poppen vervaardigd die een totaalwereld schetsen. Deze animatiefilm verdient een groot publiek en zit zo boordevol kleine verhaaltjes en terzijdes, dat hij makkelijk een tweede keer kan worden bekeken, of een derde keer…
Vanaf 13 maart in de bioscoop.
