Omar m'a tuer (2012)

De Franse film 'Omar m'a tuer' reconstrueert op aangrijpende wijze een spraakmakende moord uit de jaren negentig, waarvoor een Marokkaanse immigrant jarenlang onschuldig in de gevangenis heeft gezeten. Tuinman Omar (Sami Bouajila) wordt op een kwade dag opgepakt door de politie op verdenking van moord. Zijn werkgeefster, de rijke madame Marchal, is dood aangetroffen in haar kelder, na gruwelijk te zijn gestoken en geslagen. De enige aanwijzing die de politie vindt, is de met bloed op de muur geschreven tekst 'Omar m'a tuer', dat (inclusief taalfout) vertaald kan worden met 'Omar heeft mij vermoorden'. Het ligt uiteraard voor de hand om Omar hierover nader aan de tand te voelen, maar hij blijkt een alibi te hebben voor het moment van de moord. Tijdens de procesgang gaat er van alles mis; zo worden er geen vingerafdrukken genomen, klopt de overlijdensdatum in het rapport niet en is een belangrijke getuige spoorloos verdwenen. Toch wordt Omar tot achttien jaar cel veroordeeld. Journalist Vaugrenard (Denis Podalydès) vertrouwt deze veroordeling niet en gaat zelf op onderzoek uit. De tuinman heeft na jarenlang celstraf inmiddels gratie gekregen, maar zijn veroordeling is nooit teruggedraaid.Klassenjustitie
Regisseur Roschdy Zem was aanvankelijk bekend als acteur en won in 2006 in Cannes de acteursprijs voor zijn rol in 'Indigenes', overigens samen met o.a. Sami Bouajila, die nu Omar speelt. 'Omar m'a tuer' is Zems tweede speelfilm als regisseur. Hij heeft dit waargebeurde verhaal rond de veroordeelde tuinman verfilmd om de onrechtvaardigheid van het justitiële systeem in Frankrijk, met elementen van discriminatie en klassenjustitie, nog eens aan de kaak te stellen. De film focust enerzijds op het lijden van Omar, die een hongerstaking begint om zijn recht te krijgen en uit wanhoop een zelfmoordpoging doet, en anderzijds op de speurtocht van Vaugrenard, die beetje bij beetje de puzzelstukjes bij elkaar vindt. De verschillende verhaallijnen en tijden zijn door elkaar gesneden, met vooral in de tweede helft enkele emotionele momenten. Toch is er ook gelegenheid voor luchtiger scènes, zoals die met de reconstructie van het met bloed op de muur schrijven. Al met al een geslaagde film, maar hij bleek niet sterk genoeg om zijn inzending voor de Oscars in een nominatie om te zetten.