Two mothers (2013)

De Franse filmmaakster Anne Fontaine nam een kort verhaal van de Britse schrijfster Doris Lessing en verplaatste de setting naar Australië. Het is een eerbetoon geworden aan de kracht van vrouwen, vriendschap en verleiding.

Lil en Roz zijn twee buurmeisjes aan een paradijselijke baai aan de Australische oostkust. Na een tijdsprong zijn Lil (Naomi Watts) en Roz (Robin Wright) volwassen. Roz is gehuwd met dramadocent Harold (Ben Mendelsohn) en heeft een zoontje, Tom. Lil blijft na de dood van haar man achter als weduwe met eveneens een zoontje, Ian. Na nog een tijdsprong zijn Tom (James Frecheville) en Ian (Xavier Samuel) bijna volwassen en liggen Lil en Roz apetrots op het strand te kijken naar hun knappe zoons die surfend de golven bedwingen.

Op een dag krijgt Harold een baan aan een universiteit in Sydney aangeboden. Roz weigert echter haar geboorteplek en haar hartsvriendin Lil te verlaten, waarop Harold half grappend vraagt of de twee knappe dames wellicht lesbisch zijn. Harold neemt de baan toch aan en vertrekt alleen naar Sydney. Al gauw ontwikkelt zich dan een relatie tussen Roz en Lils zoon Ian. Wanneer Tom dit ontdekt, begint hij op zijn beurt een relatie met Lil. Dit is het begin van allerlei relationele verwikkelingen.

Feministisch
Filmmaakster Anne Fontaine maakte eerder o.a. 'Nettoyage à sec' en 'Coco avant Chanel'. 'Two mothers' is haar eerste Engelstalige film, en tevens de eerste waarvoor ze niet zelf meeschreef aan het scenario. Als basis gebruikte ze het korte verhaal 'The grandmothers' van de feministische schrijfster en Nobelprijswinnares Doris Lessing. Dankzij de inventieve tijdsprongen aan het begin, komt het verhaal al snel waar het spannend wordt: de beide moeders doen het met elkaars zoon. Hoewel het een interessant gegeven is, en de beide hoofdrolspeelsters verleidelijk genoeg zijn om een jonge knul aan de haak te slaan, wringt er toch iets in
de uitwerking. Het euvel zit vooral in de onderlinge communicatie over de ietwat merkwaardige relaties. De emoties die je zou verwachten – woede, verdriet, teleurstelling, of desnoods blijdschap – worden amper met elkaar gedeeld. De liefde (of toch lust?) krijgt wel wat te verduren, ook van buitenaf, maar blijkt toch heel sterk te zijn. Sterker zelfs dan de film als geheel.