A story of children and film (2013)

Na zijn vijftiendelige magnum opus 'The story of film' uit 2011, komt de Ierse filmmaker en cinefiel Mark Cousins nu met een soort appendix, waarin hij de rol van kinderen in de filmhistorie de revue laat passeren.

Cousins opent zijn documentaire 'A story of children and film' met een verwijzing naar de zelfportretten van Vincent van Gogh. ?Er zit veel in iets kleins?, zegt hij. Het gaat er volgens Cousins om goed te kijken. Vervolgens toont hij een scène die het raamwerk van zijn betoog vormt; hij filmt zijn neefje Ben en nichtje Laura die bij hem thuis met een knikkerbaan zitten te spelen. Het gedrag dat zij tijdens hun spel vertonen is exemplarisch voor dat van kinderen over de hele wereld, meent Cousins, en dat toont hij vervolgens aan door fragmenten uit ruim vijftig films voor te schotelen. Zo laat Cousins verlegen kinderen zien in 'ET: The extra-terrestrial' van Steven Spielberg en 'An angel at my table' van Jane Campion. Kinderen die lijden onder een klasseverschil zijn te herkennen in 'Los olvidados' van Luis Buñuel en 'Great expectations' van David Lean. Agressie en vernielzucht zijn weer terug te vinden bij kinderen in 'Zero de conduite' van Jean Vigo en 'Two solutions for one problem' van de Iraanse filmmaker Abbas Kiarostami.

Wereldcinema
Het neefje en nichtje van Cousins komen telkens even terug in beeld. De maker wijst vervolgens op andere aspecten van hun gedrag, zoals eenzaamheid, verdriet, zucht naar avontuur, en zoekt daar weer voorbeelden van in de wereldcinema. Zijn zoektocht beperkt zich zeker niet tot Hollywood, of de recente filmgeschiedenis. Hij gaat zover terug als 'The kid' (1921) van Charles Chaplin en zover weg als 'An inn in Tokyo' (1935) van de Japanse meester Yasujirô Ozu. Net als in 'A story of film' gebruikt Cousins de vrije associatie om van de ene titel bij de volgende uit te komen; zo gaat hij met speels gemak van de Poolse film 'Crows' naar de Nederlandse film 'Kauwboy', en van 'The red balloon' naar 'The yellow balloon', al is de overgang soms wat gezocht. In tegenstelling tot zijn eerdere docureeks gebruikt hij ditmaal geen archiefmateriaal of interviews. Het zijn de geweldige filmfragmenten die voor zichzelf spreken, uiteraard met commentaar van Cousins zelf, met zijn wat monotone, lispelende maar o zo betoverende stemgeluid.