The illusionist (2010)

Van een film komt een film. De Franse animator Sylvain Chomet won in 2004 twee Oscarnominaties voor 'Les triplettes de Belville', over een enorm sterke wielrenner. In die fraaie animatiefilm zit een klein stukje van een speelfilm: 'Jour de fête'. Dat is een klassieker van de Franse acteur/regisseur Jacques Tati. Omdat Tati al in 1982 overleed, kreeg Chomet toestemming van Tati's dochter om dat stukje van 'Jour de fête' te vertonen. Tati's dochter gaf Chomet later een nooit verfilmd script van haar vader. Het was het script voor 'The illusionist', waarin Tati zelf de berooide goochelaar had willen spelen. Animatie trakTati! Geen wonder dat de hoofdpersoon van 'The illusionist' in alles op Tati's typetje Monsieur Hulot lijkt. Monsieur Tatischeff, een Franse goochelaar die weinig succes heeft door de opkomst van rockmuziek, draagt de karakteristieke lange regenjas en de te korte broek en heeft dezelfde houterige motoriek. Daarnaast is er nauwelijks dialoog. In het verhaal, waarin een Schots meisje denkt dat de Franse goochelaar echt kan toveren en hij die illusie niet durft te verbreken, valt zelden een verstaanbaar woord. Net zoals dat het geval was in Tati's grote successen als 'Mon oncle'. 'The illusionist' is geen rolprent vol actie en dijenkletsers zoals 'Shrek 4', maar wel een film die het publiek betovert met zijn sympathieke charme.