Play (2012)

'Play' is een Zweedse film naar aanleiding van een recente strafzaak. Een groep puberjongens had in twee jaar tijd tientallen mobiele telefoons gestolen van andere kinderen door trucs en intimidatie.Vijf immigrantenkinderen (o.a. Kevin Vaz en Yannick Diakité) van een jaar of vijftien lopen wat te dwalen in een winkelcentrum in de Zweedse stad Göteborg. De donkere jongens kijken rustig rond tot ze geschikte slachtoffers zien voor hun 'spel'. Aan twee jongere kinderen wordt gevraagd hoe laat het is. Zodra een van de slachtoffertjes zijn mobiele telefoon tevoorschijn haalt, begint het manipuleren. Een van de daders zegt dat dit toestel lijkt op de gsm van zijn broer die onlangs werd gepikt. Hij wil best geloven dat dit hem niet is, maar hij zal toch eerst zijn broer erbij moeten halen om dit te checken. Aan het eind van het liedje is de telefoon van eigenaar gewisseld. Met drie nieuwe slachtoffertjes (Sebastian Blyckert, Sebastian Hegmar en John Ortiz) loopt het minder goed af. Zij worden met dezelfde truc geïntimideerd en gedwongen mee te lopen naar deze broer. Om dit te bereiken, gebruiken de daders de strategie 'good cop-bad cop'. Terwijl een deel van de groep zich agressief opstelt, is er één dader die de slachtoffers geruststelt en zo vertrouwen in een goede afloop opwekt.Heel realistisch
De Zweedse filmmaker Ruben Östlund viel drie jaar geleden in de prijzen met 'Involuntary', waarin het dubieuze gedrag van jongeren centraal stond. Dit herhaalt hij nu met 'Play', naar aanleiding van een recente rechtszaak in Zweden. Het onderwerp jeugdcriminaliteit, met als naaste thema's immigratie en discriminatie, is actueel en zeker interessant voor een film. Östlund koos ervoor de scènes van een afstandje met één camera te filmen en zonder muziek of snelle tussenmontages in elkaar te zetten. Het resultaat oogt heel realistisch en doet inhoudelijk én qua montage denken aan werk van Michael Haneke, zoals 'Funny games'. Toch zal de afstandelijke uitwerking en uitgerekte speelduur van 'Play' niet iedereen kunnen bekoren, ondanks een vrolijke running gag rond een kinderwiegje in de tram. Er is te weinig mogelijkheid tot identificatie met de jonge amateuracteurs, er gebeurt te weinig en de film is met twee uur veel te lang. Één uur had volstaan. Zeker de overbodige epiloog had weggelaten kunnen worden.