Club sandwich (2013)

De Mexicaanse regisseur Fernando Eimbcke komt na 'Lake Tahoe' met de bijna minimalistische coming-of-agefilm 'Club sandwich'. Een tiener beleeft een vakantie waarin niets gebeurt en toch alles verandert.
De vijftienjarige Hector (Lucio Giménez Cacho) is met zijn liefhebbende moeder Paloma (María Renée Prudencio) op vakantie aan de Mexicaanse kust. Het is laagseizoen en ze lijken wel de enige hotelgasten te zijn. Ze smeren geroutineerd elkaars rug in met zonnebrandcrème, om opnieuw een dagje aan het zwembad van het hotel te liggen. De dagen rijgen zich loom aaneen met zwemmen, scrabbelen, club sandwiches bestellen, luieren en tv-kijken. Dan duiken er nieuwe hotelgasten op: het tienermeisje Jazmin (Danae Reynaud Romero), haar oude vader en zijn verpleegster, met wie hij sinds enkele maanden getrouwd is. Hector en Jazmin worden in het lege hotel haast automatisch naar elkaar toe getrokken, maar de kennismaking gaat bij de twee onervaren pubers wat schuchter en onbeholpen. Toch wint na verloop van tijd de nieuwsgierigheid het van de verlegenheid en al gauw gaat het contact tussen de twee verder dan Paloma kan verdragen.

Geduld gevraagd
Regisseur Fernando Eimbcke heeft na zijn eerdere speelfilms 'Temporada de patos' en 'Lake Tahoe' alle franje afgeschud en zijn film 'Club sandwich' zo eenvoudig mogelijk gehouden. De film speelt zich vrijwel geheel af in en bij het hotel, op een uitstapje naar het strand na, telt slechts een handvol personages en maakt gebruik van zich herhalende handelingen, zoals het spelletje om te bepalen wie er het eerst onder de douche mag. De camerastandpunten zijn statisch, de scènes worden lang aangehouden en de gebeurtenissen zijn weinig opmerkelijk. Dat doet dus een groot beroep op je geduld, maar toch is 'Club sandwich' een aardige film. In scènes vol lichte humor voltrekt zich bij Hector een begin van volwassenwording, terwijl bij zijn moeder het besef groeit dat haar enige zoon geen klein kind meer is. Vooral de worsteling van Paloma met haar gevoelens wordt tegen het eind fraai verbeeld; zij gaat van liefdevol en zorgzaam via ongerust, jaloers en boos naar berustend. 'Club sandwich' is traag, maar subtiel en herkenbaar.