Brozer (2014)

Zeventien jaar na het succes van de film 'Broos' komt regisseuse Mijke de Jong met het vervolg 'Brozer'. De trieste aanleiding hiervoor is de onbehandelbare vorm van borstkanker van actrice Leonoor Pauw. De zussen uit 'Broos' komen na lange tijd weer bijeen. Carlos (Adelheid Roosen), Ted (Marnie Blok), Lian (Lieneke le Roux) en Muis (Leonoor Pauw) zijn in mineurstemming, want Muis heeft borstkanker. Zoals het zussen betaamt, proberen de anderen haar op te peppen en te steunen. Dat gaat gepaard met oeverloze gesprekken waarin herinneringen worden opgehaald, gevoelens worden gedeeld en plannetjes worden gesmeed. Wanneer het er voor Muis slecht uitziet, besluiten de zussen hun bijeenkomsten een gestructureerd karakter te geven; ze dragen bij die gelegenheden allemaal dezelfde rode jurk om hun verwantschap en solidariteit tot uitdrukking te brengen. Carlos gaat zelfs zover dat ze vier gelijke grafkisten klaarzet, zodat de vier zussen naast elkaar in een kist kunnen 'proefliggen'. Als ook de behandelend arts van Muis geen heil meer ziet, maken de zussen nog een laatste tripje naar Noorwegen om het noorderlicht te zien. Muis verzwakt echter zienderogen en het eind is onvermijdelijk...

Ontroerend
Filmmaakster Mijke de Jong is behoorlijk succesvol. Ze won diverse prijzen voor haar films 'In krakende welstand', 'Tussenstand', 'Bluebird' en 'Het zusje van Katia'. Voor 'Broos' (1997) kregen destijds alle vijf de hoofdrolspeelsters (actrice Maartje Nevejan ontbreekt nu in 'Brozer') een Gouden Kalf. Enkele jaren geleden kreeg Leonoor Pauw ('Sonny Boy', 'Razend') echter te kampen met borstkanker en dat was voor de dames aanleiding deze film te maken. "Om een document na te laten en het zinloze zin te geven", zei Pauw daar zelf over. De actrices kruipen aanvankelijk in dezelfde rol als zeventien jaar geleden, maar gaandeweg laten ze die rollen los. Leonoor Pauw is immers daadwerkelijk ziek en ligt zich in haar eigen huis op haar dood voor te bereiden. Het is ontroerend te zien hoe ook haar man (acteur George van Houts) en twee dochters aan het eind aan haar sterfbed zitten. Fictie gaat ongemerkt over in realiteit, speelfilm wordt documentaire. Hoewel het begin van de film wat geforceerd overkomt, is het laatste halfuur zeer oprecht en doeltreffend als een mokerslag. 'Brozer' is een indrukwekkend eerbetoon.