20,000 Days on earth (2014)

De Australische popzanger, schrijver en acteur Nick Cave is de vijftig al ruim gepasseerd. Hij wilde zijn 20.000ste levensdag echter niet ongemerkt voorbij laten gaan. Een filmploeg volgt hem die dag bij alles wat hij doet.

Onder een razendsnelle sequentie van beelden tikt een teller van nul tot 20.000. Nick Cave wordt wakker naast zijn vrouw Susie en begint aan zijn jubileumdag; hij is 20.000 dagen oud. Een periode van duizend dagen duurt iets minder dan drie jaar. Een kleine rekensom leert dat Nick Cave, die werd geboren op 22 september 1957, zijn 20.000ste dag (schrikkeldagen meegerekend) beleefde op 24 juni 2012. Een filmploeg van documentairemakers Iain Forsyth en Jane Pollard volgt hem die dag thuis, in de studio, bij zijn vrienden en bij zijn psychiater. Cave schrijft songs op een ouderwetse typemachine, gaat naar zijn therapeut waar hij over zijn gelukkige jeugd en zijn vader vertelt, en werkt in de studio met collega-muzikanten aan een nieuw album. Onder hen is ook Warren Ellis, een oudere muzikant met een lange baard, die al geruime tijd deel uitmaakt van Cave's band The Bad Seeds.

Waarheid onder de woorden
Het uitgangspunt voor de film is mooi gevonden. Het idee de veelzijdige artiest Nick Cave een dag lang te volgen geeft een fraaie momentopname uit zijn leven, ook al is de film wellicht niet helemaal op die ene dag gefilmd. Centraal staat het nieuwe album 'Push the sky away', waar Cave in 2012 aan werkte. Zo zit er een repetitie tussen met een Frans kinderkoor. Toch komt er ook veel uit Cave's verleden voorbij. Zo bezoekt hij een archief waar hij oude jeugdfoto's bekijkt; Cave blijkt vroeger zelf ook in een jongenskoor te hebben gezongen. Verder haalt hij herinneringen op aan vroeger, zoals aan zijn tijd in Berlijn, waar hij in de jaren tachtig woonde. Uit die tijd stamt ook zijn optreden in de Wim Wenders-film 'Der Himmel über Berlin'. Met Warren Ellis deelt Cave nog een geweldige anekdote over een optreden van Nina Simone, die op het podium een geheel ander mens werd. Feit en fictie gaan in de film ongemerkt in elkaar over. Het geheel leidt tot Cave's eigen conclusie: ?Er ligt een waarheid onder de woorden in de songs?.