Jimi (2015)

Jimi Hendrix was een volslagen onbekende nachtclubmuzikant toen hij werd ontdekt door de vriendin van Keith Richards. Met haar kwam de ommekeer en die periode wordt sfeervol neergezet in 'Jimi: All is by my side'.

In het New York van begin jaren zestig verdient Jimi Hendrix (André Benjamin) een schamele boterham door als Jimmy James and The Blue Flames op te treden in nachtclubs. Tot op een avond Linda Keith (Imogen Poots) in de zaal zit. Zij herkent gelijk het unieke talent van de verlegen gitarist, en haalt hem over om naar Londen te komen. Als vriendin van Keith Richards heeft Linda belangrijke connecties in de muziekwereld. Langzaam maar zeker wordt de hype rond de Amerikaan steeds groter in Londen, en lijkt hij op een definitieve doorbraak af te stevenen. Maar is Jimi, die ondertussen in een stormachtige relatie zit met kapster Kathy Etchingham (Hayley Atwell), daar wel klaar voor?

Geen bekende songs
Wie verwacht dat 'Jimi: All is by my side' de definitieve film over de gitaargod is, komt bedrogen uit. Want het gaat maar om een héél klein stukje uit zijn leven, om precies te zijn een jaar (van juni 1966 tot juni 1967). Geen optreden op Woodstock, geen gitaren die in de fik worden gestoken, geen blik op z'n jeugd of overlijden. En als genadeklap: er zitten géén bekende nummers van hem in de film. Zelfs niet de hits uit de periode die de film beslaat, oftewel klassiekers als 'Hey Joe', 'Purple haze' en 'The wind cries Mary'. De reden hiervan is simpel: de erven van Jimi Hendrix gaven geen toestemming om welke van zijn songs dan ook te gebruiken in de film, tenzij ze flinke zeggenschap zouden krijgen in het maken van 'Jimi: All is by my side'. Daar hadden de filmmakers geen zin in, met als gevolg dat alles waar we Jimi van kennen, niet in de film zit.

Charme
Voordat de fans nu massaal afhaken; houd nog even vol. 'Jimi: All is by my side' is inderdaad geen standaard verfilming van een artiesten-carrière, zoals we bij 'Ray' (Ray Charles) of 'Walk the line' (Johnny Cash) zagen. Maar dat heeft ook wel weer zijn charme. Omdat we nu maar een mespuntje uit de taart van Jimi Hendrix' leven zien, hoeven we niet door een obligate structuur heen te worstelen. Want de meeste muziekbio's beginnen met de slechte jeugd van de hoofdpersoon, waarna hij of zij populair wordt, wat hij of zij op enig moment niet meer aankan, waardoor hij of zij bijna ten onder gaat (aan drank, drugs, relaties) om tenslotte gelouterd een prachtige comeback te maken.

The end.
Niet hier. Het draait om Jimi's reis van Amerika naar Engeland, waar hij het fundament legt voor zijn latere succes. That's it.Geen geluidSommige dingen die echt gebeurd zijn, zitten in de film (Linda Keith die Hendrix naar Londen haalt, Jimi's relatie met kapster Kathy Etchingham, de oprichting van zijn band The Jimi Hendrix Experience), maar verder is de sfeer los en dromerig. Daarnaast zit de film vol stilistisch leuke vondsten, variërend van mensen die hun mond houden maar die je toch hoort praten, tot – onze favoriet – een gitaar spelende Hendrix op het podium, waarbij het geluid van de versterker wordt weggedraaid. In plaats van het geluid van een jankende gitaar hoor je het zachte geklik van vingers die op de fretten van de gitaarhals drukken. Bijzonder.

Transformeren
Hét pluspunt van de film is André Benjamin. Hij transformeert compleet tot Jimi Hendrix. 'Hij speelt het niet, hij is het' klinkt als een cliché, maar het is echt waar. Hoe Benjamin loopt, kijkt, praat? Het is gewoon Jimi Hendrix naar wie je zit te kijken. Zelfs het linkshandige gitaarspel laat de rechtshandige Benjamin volkomen natuurlijk overkomen. Hij zet Jimi neer als een verlegen, teruggetrokken man, die het liefst thuis zit en sf-verhalen leest. Totaal anders dan het flamboyante podiumbeest zoals de meeste mensen hem kennen.WrekenDe schrijver en regisseur van 'Jimi: All is by my side' is John Ridley, die een Oscar won voor zijn script van '12 years a slave'. Ridley weet dus wel hoe je een verhaal goed moet brengen. Zelfs een wat onbekend gebleven periode uit het leven van Jimi Hendrix weet hij tot een onderhoudende speelfilm uit te rekken. Ridley kruidt het met wat seks, racisme, manipulatie en agressie. Heel lang is dit genoeg, totdat 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles langskomt. Hendrix speelt het in een volgepakte zaal als opener van het concert. De zaal gaat uit zijn dak, waaronder de leden van de Fab Four zelf. En ook in de bioscoopzaal voel je de energie die zo'n bekend nummer teweegbrengt. Je wil daarna graag dat Jimi zijn eigen klassiekers speelt, maar dat zit er dus niet in. In plaats daarvan worden we vergast op 'Hendrix-achtige' gitaarloopjes. Aardig, maar niet 'the real thing'. 'Jimi: All is by my side' komt er lange tijd mee weg, maar uiteindelijk wreekt het gemis van de fenomenale muziek zich.