The good dinosaur (2015)

Na een Pixar-loos jaar in 2014 komt de animatiestudio in 2015 met een dubbelklapper terug. In de zomer konden we genieten van 'Inside out' en nu is er de even fenomenale 'The good dinosaur'.Wat als er 65 miljoen jaar geleden géén meteoriet op aarde was ingeslagen?Dan zouden dinosaurussen een paar miljoen jaar later nog steeds leven, en zich zover hebben doorontwikkeld dat ze een eigen boerderij konden bouwen. De jonge dino Arlo wil zich graag bewijzen tegenover zijn familie, maar zijn angstige natuur zit hem hierbij in de weg. Tot Arlo door een noodlottig ongeluk een lange, barre en gevaarlijke tocht naar huis moet ondernemen? Samen met zijn nieuwe vriend, oermensje Spot.
Op het hart
'Inside out' werd onthaald als een artistiek, maar vooral intellectueel hoogstandje, waarin de gevoelens van een tienermeid razendknap werden verbeeld. Je zou 'The good dinosaur' als de positieve tegenpool van die film kunnen zien. Richtte 'Inside out' zich op het verstand, 'The good dinosaur' mikt op het hart, en doet dat primair en primitief, net zoals de tijd waarin het zich afspeelt. Maar het raakt elke snaar.

Ontroerend
'The good dinosaur' had eigenlijk in de lente van 2014 moeten uitkomen. Maar de oorspronkelijke regisseur had moeite om de laatste akte goed te krijgen. Hij werd van de film afgehaald en die liep hierdoor anderhalf jaar vertraging op, maar dat was het waard. De finale is nu perfect en op minstens drie momenten raak je hevig ontroerd. De film laat je op de meest pure manier allesbepalende waarden zien als vriendschap en familie. Het is in al zijn simpelheid verpletterend emotioneel als Arlo vijf takjes in het zand steekt: zijn ouders, broer, zus en hij. Vervolgens trekt hij er een streep omheen: Familie. Spot begrijpt het en doet hetzelfde: met drie takjes. Maar de vader- en moedertak duwt hij met een verdrietig gezicht om. Hun ogen vullen zich met tranen en de kijker snikt mee.

Goede vondsten
'The good dinosaur' heeft goede vondsten, zoals de vriendschap tussen Arlo en Spot. Je gaat er automatisch van uit dat de mens het voortouw neemt en dat de film om hem zal draaien. Niet hier. Simpel gezegd: dino Arlo is de mens (in denken, doen, gevoel én praten), en mensje Spot is het dinosaurusje: wild, pri- mair, en keelklanken uitstotend. Intense scènes Arlo moet een Apatosaurus voorstellen, een plantetende dinosaurus. Hij is wel erg (kind)vriendelijk gemaakt: gladde huid, grote ogen en een vierkant mensengebit. Maar zijn zoete voorkomen staat niet synoniem voor de film. 'The good dinosaur' laat namelijk regelmatig zijn scherpe tanden zien. Arlo mag dan een schattig snuitje hebben, hij leeft in een spijkerharde wereld van eten en gegeten worden, wat intense momenten oplevert. Maar een scène kan alleen maar intens overkomen als je onvoorwaardelijk meeleeft, en dat doe je bij deze prachtige animatiefilm.