A strange love affair with ego (2015)

Filmmaakster Ester Gould maakte een persoonlijke documentaire over haar zus, een schoolvoorbeeld van iemand met een narcistische persoonlijkheid. Mede vanwege haar originele aanpak viel Esters film in de prijzen op het IDFA.Het was eigenlijk helemaal niet het plan van Ester Gould om een persoonlijke film te maken. Ze was gefascineerd door het onderwerp narcisme en wilde daar in haar film dieper op ingaan. Gaandeweg het proces bleek Ester toch vooral te focussen op de persoonlijkheid van haar oudere zus Rowan. Van kinds af aan was Ester namelijk in de ban van haar zus, die blaakte van zelfvertrouwen en de hele wereld als haar persoonlijke speelterrein beschouwde. Ester was jaloers op die eigenliefde en wilde haar zus ‘zijn’. Toch ging het later mis met Rowan; het zelfvertrouwen maakte plaats voor zelfoverschatting en onzekerheid. In een poging die omslag te reconstrueren besloot Ester voor haar film de gangen van haar zus in vier verschillende perioden na te gaan; de jeugd in Schotland, de studententijd in Londen, de filmtijd in Los Angeles en de moeilijke tijd in Nederland na haar ‘val’. Ester zocht voor elke periode iemand die qua uitstraling op haar zus leek.

Vals vertrouwen
In Schotland volgde ze een jong meisje van een jaar of elf dat vol levenslust zat. Het was zo’n typisch bloemenmeisje dat op blote voeten door de velden danst met een groep volgers achter zich aan. In Londen was het een jonge vrouw die overliep van ambitie, energie en ego, en de gangmaker van elk feest was. De periode dat Rowan in Los Angeles zat bleek bepalend voor haar leven en de manier waarop Ester naar haar zus keek. Rowan stuurde namelijk altijd erg positieve, optimistische brieven aan haar zus, waarin ze schermde met boeken, bands en tentoonstellingen die je niet mocht missen en mensen die ze had ontmoet. Nooit kwam er een wanklank van haar kant, waarop Ester begon te twijfelen aan de oprechtheid van al dat goede nieuws. De wereld met vertrouwen tegemoet treden is een goede eigenschap, maar wat als dat vertrouwen gebaseerd is op een illusie? Gould levert een zeer originele film af die in de vorm herinnert aan de Dylan-film ‘I’m not there’, maar nog wel veel vragen openlaat.