Monk (2017)

Televisiemaakster Ties Schenk toont in haar eerste speelfilm een disfunctioneel gezin dat bij elkaar wordt gehouden door de dertienjarige zoon Monk. Het resultaat is bevreemdend, humoristisch en melancholiek.

Regisseuse Ties Schenk is nog geen bekende naam in de filmwereld, maar toch heeft ze al een reeks sterke producties op haar naam staan. Zo won ze op het Cinekid Festival twee televisieprijzen voor korte films die ze had gemaakt voor VPRO’s ‘Villa Achterwerk’. Verder regisseerde ze episoden uit de jeugdseries ‘Docklands’, ‘Sterke verhalen uit Zoutvloed’ en ‘Hoe overleef ik?’. Daarnaast maakte ze in 2015 enkele afleveringen van de Videoland-serie ‘Zwarte tulp’. Voor de kinderen van het gezin in ‘Monk’ castte ze twee veelbelovende jonge acteertalenten; Teun Stokkel (‘Knielen op een bed violen’) en Olivia Lonsdale (‘Prins’). Teun speelt de veeleisende hoofdrol als de hypochondrische dertienjarige Monk. Die beeldt zich allerlei enge ziekten in, zeurt de huisarts aan z’n hoofd om een behandeling en pikt medicijnen uit de apotheek. Zijn puberende zus Joni zit net in de fase dat ze heel erg met jongens bezig is. Hun vader Fabian (Sam Louwyck) is kunstenaar, maar die sluit zichzelf al enige tijd op in een kast en houdt elk menselijk contact af. De Spaanse moeder Maria (Marina Gatell) van het gezin is inmiddels de wanhoop nabij.

Losse situaties
De film valt in twee delen uiteen; de eerste helft schetst met enige humor de absurde situatie van het ontwrichte gezin, gezien door de ogen van de alles observerende Monk.
De tweede helft ontpopt zich als een roadmovie; het gezin gaat per auto op weg naar de Spaanse familie van Maria. De reis brengt nieuwe problemen met zich mee, maar brengt het gezin ook dichter tot elkaar. De film kent geen overheersende verhaallijn en moet het vooral hebben van losse situaties en sfeer. De scènes met de kinderen zijn het meest onderhoudend, de rol van de afzijdige, depressieve vader begint al vrij snel te irriteren. De Vlaamse acteur Sam Louwyck, die destijds opviel als Windman in ‘Any way the wind blows’, is hier te weinig in beeld om iets wezenlijks toe te kunnen voegen. Ties Schenk heeft een aardig debuut afgeleverd, maar een onuitwisbare indruk laat ze hiermee helaas nog niet achter.