Donkeyote (2017)
Deze aandoenlijke Spaanse documentaire toont het leven van een hedendaagse Don Quichote. De Spaanse pensionado Manuel heeft een missie; hij wil met zijn ezel naar Amerika om een 3.500 km lange route te wandelen.
Het idee klinkt aanvankelijk absurd; een documentaire over een oude man die rondloopt met een ezel en een hond. Toch heeft filmmaker Chico Pereira een goede inschatting gemaakt. Zijn 73-jarige oom Manuel Molera, door wie hij als kind al op tochten door de natuur in Zuid-Spanje werd meegenomen, is een fotogenieke man met de uitstraling van een revolverheld uit het Wilde Westen. Manuel heeft een bijpassende hoed op en draagt een lange mantel, stevige laarzen en een leren vest, waarmee hij als cowboy in een western geen slecht figuur zou slaan. Manuel heeft een hechte band met zijn ezel Gorrión en zijn hond Zafrana. Al lopend door de ruige natuur praat hij met zijn dieren en deelt hij zijn plannen met hen; hij wil naar de Verenigde Staten om daar de 3.500 km lange Trail of Tears te lopen; de route die de Cherokee-indianen volgden toen ze rond 1830 gedwongen werden hun grond te verlaten en westwaarts trokken.
Fraaie bespiegelingen
Manuel heeft een dochter, Paca, of liefkozend Paquita, die hij tussen zijn zwerftochten door graag opzoekt. Zij is bezorgd om haar vader, die een zwakke knie heeft en eerder hartproblemen had, maar via zijn mobiele telefoon onderhoudt Manuel contact met haar tijdens zijn lange wandeltochten. En Manuel heeft meer moderne apparaten bij zich. Onderweg luistert hij via een koptelefoon naar Engelse les, want hij is zijn volgende grote reis goed aan het voorbereiden. Een probleem vormt wel de overtocht, want de oude man wil per se zijn ezel meenemen en dat is behoorlijk kostbaar. ‘Donkeyote’ zit vol fraaie bespiegelingen en mooie scènes, zoals die waarin hij een sponsor zoekt die de reis naar de VS wil bekostigen. De filmmaker is niet in de film aanwezig, maar daardoor blijven sommige aspecten onderbelicht. Waarom wil Manuel zo graag naar de VS? Wat drijft hem? Die vragen blijven helaas onbeantwoord. Het prachtige eindshot maakt gelukkig weer veel goed.
Het idee klinkt aanvankelijk absurd; een documentaire over een oude man die rondloopt met een ezel en een hond. Toch heeft filmmaker Chico Pereira een goede inschatting gemaakt. Zijn 73-jarige oom Manuel Molera, door wie hij als kind al op tochten door de natuur in Zuid-Spanje werd meegenomen, is een fotogenieke man met de uitstraling van een revolverheld uit het Wilde Westen. Manuel heeft een bijpassende hoed op en draagt een lange mantel, stevige laarzen en een leren vest, waarmee hij als cowboy in een western geen slecht figuur zou slaan. Manuel heeft een hechte band met zijn ezel Gorrión en zijn hond Zafrana. Al lopend door de ruige natuur praat hij met zijn dieren en deelt hij zijn plannen met hen; hij wil naar de Verenigde Staten om daar de 3.500 km lange Trail of Tears te lopen; de route die de Cherokee-indianen volgden toen ze rond 1830 gedwongen werden hun grond te verlaten en westwaarts trokken.
Fraaie bespiegelingen
Manuel heeft een dochter, Paca, of liefkozend Paquita, die hij tussen zijn zwerftochten door graag opzoekt. Zij is bezorgd om haar vader, die een zwakke knie heeft en eerder hartproblemen had, maar via zijn mobiele telefoon onderhoudt Manuel contact met haar tijdens zijn lange wandeltochten. En Manuel heeft meer moderne apparaten bij zich. Onderweg luistert hij via een koptelefoon naar Engelse les, want hij is zijn volgende grote reis goed aan het voorbereiden. Een probleem vormt wel de overtocht, want de oude man wil per se zijn ezel meenemen en dat is behoorlijk kostbaar. ‘Donkeyote’ zit vol fraaie bespiegelingen en mooie scènes, zoals die waarin hij een sponsor zoekt die de reis naar de VS wil bekostigen. De filmmaker is niet in de film aanwezig, maar daardoor blijven sommige aspecten onderbelicht. Waarom wil Manuel zo graag naar de VS? Wat drijft hem? Die vragen blijven helaas onbeantwoord. Het prachtige eindshot maakt gelukkig weer veel goed.