Louise en hiver (2017)

Waar animatie uit Amerika met ‘Cars 3’ en ‘Despicable me 3’ teruggrijpt op oude successen, komt er uit Frankrijk een originele animatie die ook nog ergens over gaat. Een oude vrouw beziet de zee, de rust en het verleden.

De grote Amerikaanse animatiestudio’s hebben al geruime tijd een probleem wat creativiteit betreft. Niet alleen worden ze geregeld beschuldigd van plagiaat en het stelen van ideeën (dit gebeurde o.a. bij ‘The lion king’, ‘Toy story’ en recent nog bij ‘Inside out’), maar goede concepten worden ook eindeloos uitgemolken (‘Kung fu panda’, ‘Ice age’ etc.). De Franse animatiefilm ‘Louise en hiver’ is dan ook een verademing. Louise (met de stem van actrice Dominique Frot) is een bejaarde vrouw die de zomer doorbrengt aan het strand van een toeristisch kustplaatsje in Normandië. Aan het eind van
de zomer, met een zware storm in aantocht, wil ze de trein terug naar de stad nemen, maar door toeval mist ze de laatste trein van het seizoen. Ze blijft alleen achter; de kustplaats is compleet verlaten. Louise raakt echter niet in paniek, maar zoekt haar huisje weer op, zet wat thee en zit de storm uit. Na enkele dagen besluit ze met wat aangespoeld hout een hutje op het strand te bouwen en er het beste van te maken.

Dromerige sfeer
Louise vangt krabbetjes langs de vloedlijn, maakt wandelingen door het dorp en over het strand en mijmert over vroeger. Ze verwacht dat mensen in de stad haar wel zullen missen en komen ophalen, maar de dagen en weken verstrijken zonder dat ze een levende ziel tegenkomt. Dan komt er een oude hond aanlopen die ze Opaatje noemt. En de hond blijkt zowaar te kunnen praten (met de stem van de regisseur). Of is dat alleen in haar fantasie? Realiteit, dromen en herinneringen beginnen steeds meer door elkaar te lopen, wat een fraaie dromerige sfeer oplevert. Thema’s als ouderdom, eenzaamheid en geheugen staan centraal in dit, in fraaie pasteltinten getekende, verhaal. Je hoeft trouwens niet tot de winter te wachten om deze film te zien.