ffilmMy generation (2018)
In de jaren zestig was ‘Swinging London’ de hipste plek op aarde. Acteur Michael Caine (85) vertelt over zijn eigen ervaringen in die tijd, doorspekt met archiefbeelden, interviews met grote sterren en muziek uit die tijd.
Toen de beginnende acteur Maurice Micklewhite door zijn agent werd gebeld voor een acteerklus, moest hij ter plekke een artiestennaam bedenken; hij zag een filmposter van ‘The Caine mutiny’ en zo werd het dus Michael Caine. “Als ik toen naast een andere bioscoop had gestaan, was ik nu bekend als Michael 101 Dalmations”, vertelt de Londense acteur grappend. Caine schudt dergelijke anekdotes uit zijn mouw, in zijn kenmerkende Cockney-accent, terwijl beelden van het oude Londen het beeld vullen. De jaren zestig vormden voor Caine de periode waarin hij veranderde van een onbekende jongen uit de arbeidersklasse in een wereldberoemde acteur in films als ‘The Ipcress file’, ‘Alfie’, en ‘The Italian job’. “Een rol als officier in ‘Zulu’ had ik als Cockney-jongen nooit gekregen bij een Britse regisseur.” Maar regisseur Endfield was Amerikaan en die maalde niet om de Britse klassenverschillen.
Vrijheidslievend
‘My generation’ is ietwat kunstmatig in drie hoofdstukken verdeeld, maar behandelt tientallen onderwerpen, gelar-
deerd met interviews met grootheden als Roger Daltrey van The Who, zangeres Marianne Faithfull, model Twiggy en veel anderen. Centraal staat de verandering van het saaie karakter van de jaren vijftig naar het progressieve, vrijheidslievende ideaal van de jeugd. Caine vertelt over de nachtclub waar hij stond te dansen met alle Beatles en alle Stones en waar balletdanser Noerejev de twist leerde dansen. De seksuele revolutie, de minirok en de pil komen aan bod, net als de opmars van de popfotografie van o.a. David Bailey en de styling van Vidal Sassoon en Mary Quant. Caine neemt tot slot nog afstand van druggebruik; hij had het gelaten bij één keer blowen. De fantastische muziek van o.a. Beatles, Stones, The Kinks en de titelsong van The Who maken dit nostalgische feestje compleet.
Toen de beginnende acteur Maurice Micklewhite door zijn agent werd gebeld voor een acteerklus, moest hij ter plekke een artiestennaam bedenken; hij zag een filmposter van ‘The Caine mutiny’ en zo werd het dus Michael Caine. “Als ik toen naast een andere bioscoop had gestaan, was ik nu bekend als Michael 101 Dalmations”, vertelt de Londense acteur grappend. Caine schudt dergelijke anekdotes uit zijn mouw, in zijn kenmerkende Cockney-accent, terwijl beelden van het oude Londen het beeld vullen. De jaren zestig vormden voor Caine de periode waarin hij veranderde van een onbekende jongen uit de arbeidersklasse in een wereldberoemde acteur in films als ‘The Ipcress file’, ‘Alfie’, en ‘The Italian job’. “Een rol als officier in ‘Zulu’ had ik als Cockney-jongen nooit gekregen bij een Britse regisseur.” Maar regisseur Endfield was Amerikaan en die maalde niet om de Britse klassenverschillen.
Vrijheidslievend
‘My generation’ is ietwat kunstmatig in drie hoofdstukken verdeeld, maar behandelt tientallen onderwerpen, gelar-
deerd met interviews met grootheden als Roger Daltrey van The Who, zangeres Marianne Faithfull, model Twiggy en veel anderen. Centraal staat de verandering van het saaie karakter van de jaren vijftig naar het progressieve, vrijheidslievende ideaal van de jeugd. Caine vertelt over de nachtclub waar hij stond te dansen met alle Beatles en alle Stones en waar balletdanser Noerejev de twist leerde dansen. De seksuele revolutie, de minirok en de pil komen aan bod, net als de opmars van de popfotografie van o.a. David Bailey en de styling van Vidal Sassoon en Mary Quant. Caine neemt tot slot nog afstand van druggebruik; hij had het gelaten bij één keer blowen. De fantastische muziek van o.a. Beatles, Stones, The Kinks en de titelsong van The Who maken dit nostalgische feestje compleet.
gerelateerde films
-
In the shadow of the moon
Documentaire, Drama met o.a. Buzz Aldrin, Jim ... -
Planet Earth 2
Documentaire -
Whitney
Documentaire
