The aftermath (2019)

De oorlog is over! De geallieerden hebben gewonnen, de nazi’s verloren. Eind goed al goed, toch? ‘The aftermath’ laat zien dat de nasleep nog onverwachte wendingen in petto heeft.

Een paar maanden na de oorlog is de Britse kolonel Lewis Morgan (Jason Clarke, m.) in Hamburg gestationeerd om de kapotgeschoten havenstad weer op te bouwen. Hij laat zijn vrouw Rachael (Keira Knightley, r.) overkomen, die ‘not amused’ is als blijkt dat ze hun riante villa moeten delen met de vorige bewoners; architect Stefan Lubert (Alexander Skarsgård, l.) en zijn tienerdochter. Rachael moet eerst niets van ‘de vijand’ weten, maar langzamerhand trekken zij en Stefan steeds meer naar elkaar toe. Ze herkennen een verdriet en gemis in elkaar… Een gevoel dat uiteindelijk verandert in lust en liefde.

Ongenoegen
‘The aftermath’, gebaseerd op de roman van Rhidian Brook (hier uitgegeven als ‘Het huis in Kreiss Pinneberg’) geeft ons een interessante blik op hoe het er in Duitsland aan toe ging in de maanden na de capitulatie. Je ziet hoe de bewoners in de ruïnes van hun stad probeerden te overleven, terwijl ze aan handen en voeten gebonden waren aan de willen en nukken van de geallieerden. Het ongenoegen jegens deze ‘bezetters’ sloeg bij sommige Duitse jongeren om in radicalisering. Ze lieten ‘88’
op hun arm kerven (de achtste letter van het alfabet is de H. HH: Heil Hitler) en pleegden aanslagen op geallieerden.

Bleke liefde
Tegenover deze boeiende geschiedenisles steekt het liefdesverhaal wat bleekjes af. Gek genoeg hebben de acteurs onderling totaal geen chemie. Je ziet ze broeierig naar elkaar kijken, maar als kijker geloof je het niet. Het liefdesdilemma van Rachael laat het publiek koud. In ‘The aftermath’ is wat er op de achtergrond gebeurt interessanter dan het hoofdverhaal. En dan heb je toch iets verkeerd gedaan als makers.