Greta (2019)
‘Greta’ is een ouderwets, dreigend horrordrama over een meisje (Chloë Grace Moretz) dat haar moeder mist en in contact komt met een oudere dame. Maar niet alles is wat het lijkt te zijn..
De poster van ‘Greta’ is eenvoudig, maar doeltreffend. Er staat een tas op, die gedragen wordt door een enorme haak. De boodschap is duidelijk, met deze tas wordt gehengeld naar mensen. Als kijker vermoed je dus al het ergste als Frances (Chloë Grace Moretz) een tas ontdekt in de metro. Er zit een kaartje met een adres in en Frances besluit de tas naar de eigenares te brengen. Deze oudere dame Greta (Isabelle Huppert, l.) is dankbaar. Frances blijft langer dan ze wilde omdat haar moeder is overleden en ze een moederfiguur mist. “Ik ben net kauwgom, ik blijf altijd plakken”, zegt ze nog en als kijker vrees je het ergste. Vervolgens blijkt Greta een echte stalker die haar prooi niet loslaat.
Sterke spanning
Regisseur Neil Jordan, die eerder grote films maakte als ‘The crying game’, houdt de touwtjes goed in handen. De spanning wordt knap opgebouwd. Eerst komen er hinderlijke telefoontjes van Greta, later schopt ze stennis in het restaurant waar Frances serveert. Ook is er een sterke scène die aangeeft dat deze nieuwe vangst niet de eerste was die in de fuik van Greta zwom. Beide actrices geven elkaar prima partij en de film eindigt eens niet met eindeloos achter elkaar aanrennen, zoals in dit genre veel te vaak gebeurt. ‘Greta’ is misschien geen regelrechte aanrader, maar zeker wel vakkundig vermaak.
De poster van ‘Greta’ is eenvoudig, maar doeltreffend. Er staat een tas op, die gedragen wordt door een enorme haak. De boodschap is duidelijk, met deze tas wordt gehengeld naar mensen. Als kijker vermoed je dus al het ergste als Frances (Chloë Grace Moretz) een tas ontdekt in de metro. Er zit een kaartje met een adres in en Frances besluit de tas naar de eigenares te brengen. Deze oudere dame Greta (Isabelle Huppert, l.) is dankbaar. Frances blijft langer dan ze wilde omdat haar moeder is overleden en ze een moederfiguur mist. “Ik ben net kauwgom, ik blijf altijd plakken”, zegt ze nog en als kijker vrees je het ergste. Vervolgens blijkt Greta een echte stalker die haar prooi niet loslaat.
Sterke spanning
Regisseur Neil Jordan, die eerder grote films maakte als ‘The crying game’, houdt de touwtjes goed in handen. De spanning wordt knap opgebouwd. Eerst komen er hinderlijke telefoontjes van Greta, later schopt ze stennis in het restaurant waar Frances serveert. Ook is er een sterke scène die aangeeft dat deze nieuwe vangst niet de eerste was die in de fuik van Greta zwom. Beide actrices geven elkaar prima partij en de film eindigt eens niet met eindeloos achter elkaar aanrennen, zoals in dit genre veel te vaak gebeurt. ‘Greta’ is misschien geen regelrechte aanrader, maar zeker wel vakkundig vermaak.
