J’ai perdu mon corps (2019)

Animatiefilms zijn niet meer alleen voor kinderen en ook niet meer per se vrolijk en zoetsappig. Deze originele en macabere Franse tekenfilm won afgelopen voorjaar de persprijs op het filmfestival in Cannes.

Lange tijd leek animatie synoniem aan Disney en was de term ‘sprookje’ nooit ver weg. Die tijd ligt achter ons; de animatiefilm is volwassen geworden. We zagen de laatste jaren geanimeerde oorlogsfilms als ‘Waltz with Bashir’, over de oorlog in Libanon, en ‘Another day of life’, over de oorlog in Angola. Ook drama leent zich voor de animatietechniek, getuige ‘Anomalisa’, over een man met een psychische aandoening, en ‘The red turtle’ van de Nederlander Michael Dudok de Wit, over een schipbreukeling. ‘J’ai perdu mon corps’, ook bekend als ‘I lost my body’, is een vrije verfilming van het boek ‘Happy hand’ van Guillaume Laurant, die eerder o.a. het scenario schreef van ‘Amélie’. Dit nieuwe verhaal draait om een hand die gescheiden is geraakt van het lichaam, ontsnapt uit een ziekenhuis in Parijs en op zoek gaat naar zijn eigenaar. Onderweg krijgt de hand te maken met talloze gevaren, uiteenlopend van ratten, honden en vogels tot riviertjes en druk verkeer.

Verrassend en ontroerend
Doorsneden met deze gevaarlijke tocht zijn herinneringen van de hand aan gelukkiger tijden. Ooit zat hij vast aan de arm van een klein Marokkaans jochie dat met zijn hand in het zand speelde of vanuit een autoraam de wind door zijn vingers liet gaan. Deze Naoufel (stem van Hakim Faris) is na tragische gebeurtenissen in Parijs beland en werkt uiteindelijk als pizzakoerier. Via dit baantje komt hij in contact met de jonge bibliotheca-resse Gabrielle (stem van Victoire Du Bois), die hij graag beter wil leren kennen. Deze romantische verhaallijn gaat net als de epische zoektocht van de hand richting een soort apotheose. Toch weet de film ook op dat vlak niet de meest voor de hand liggende uitweg te kiezen. Alle hulde voor regisseur Jéremy Clapin, die weet te verrassen én ontroeren.