Son-Mother (2019)

Hoe slecht het in Iran ook gaat op economisch, politiek of humanitair gebied, de prachtige films blijven komen – censuur of niet. ‘Son-mother’ is weer zo’n schrijnend familiedrama met een onderhuidse politieke lading.

Na de Oscarnominatie in 2012 voor ‘A separation’ van Asghar Farhadi kreeg ook de huidige generatie Iraanse filmmakers internationale erkenning. Documentairemaker Mahnaz Mohammadi profiteert met zijn eerste speelfilm van deze aandacht. ‘Son-mother’ boekte op enkele festivals al een bescheiden succes en zal ook bij ons menig hart beroeren.

Centraal staat de fabrieksarbeidster Leila (Raha Khodayari), die na de dood van haar man is achtergebleven met twee kinderen, de tienjarige Amir (Mahan Nasiri) en zijn jongere, zieke zusje. De fabriek waar Leila werkt heeft het moeilijk door de economische sancties tegen Iran. Leila zelf heeft het ook moeilijk; ze komt geregeld te laat op haar werk, omdat ze moet lopen. Ze wil de bus niet nemen vanwege de opdringerige buschauffeur Kazem (Reza Behbudi), die haar aanbiedt met haar te trouwen en voor haar te zorgen. Maar niet voor haar zoontje…

Meesterlijke film
In de tweede helft van de film is Amir tegen zijn zin ondergebracht in een instituut voor dove kinderen. Om daar te kunnen blijven moet hij wel doen alsof hij ook doof is, iets wat daadwerkelijk getest wordt door de schoolleiding. Amir zou na enkele weken door zijn moeder worden opgehaald, zo heeft ze hem verzekerd, maar als die termijn ruim is verstreken besluit de jongen zijn eigen weg te gaan.

‘Son-mother’ gaat over moederliefde, over de hopeloze situatie van ongehuwde vrouwen in Iran en de macht van mannen. Het gaat ook over de menselijke veerkracht en het immense aanpassingsvermogen van kinderen. Aan de hand van één familie schetst filmmaker en vrouwenrechtenactivist Mahnaz Mohammadi de barbaarsheid van het Iraanse systeem. ‘Son-mother’ is een verdrietig verhaal, maar een meesterlijke film.