Onoda: 10.000 nights in the jungle (2021)

In 1944, tijdens de Tweede Wereldoorlog in Azië, moet de jonge Japanse soldaat Hiroo Onoda naar het Filipijnse eiland Lubang om een garnizoen te leiden dat tegen de Amerikanen strijdt. “Je mag je nooit overgeven of zelfmoord plegen”, beveelt zijn majoor hem voor vertrek. Het leven in de jungle is zwaar en het garnizoen ligt dwars. In zijn logboek noteert Onoda elke dag de datum en de belangrijkste gebeurtenissen. Zo vliegen de jaren voorbij.

Uitgedund garnizoen
Ruim twintig jaar later lopen Onoda en zijn inmiddels uitgedunde garnizoen nog steeds in opperste staat van paraatheid door de jungle. Dat de oorlog al sinds 15 augustus 1945 voorbij is weten zij niet, want dat bericht heeft hen nooit bereikt. De groep wordt kleiner tot alleen Onoda nog over is. Geruchten dat de oorlog voorbij is heeft hij wel opgevangen, maar gelooft hij niet. Met het bevel van de majoor in zijn achterhoofd zet hij de strijd onverdroten in zijn eentje voort...

Geen gelouterde held
Regisseur Arthur Harari, die ook meeschreef aan het scenario, neemt in deze wat trage film bijna drie uur de tijd voor dit fascinerende verhaal. Hoewel er makkelijk een klein halfuur weggesneden had kunnen worden, maakt ‘Onoda: 10.000 nights in the jungle’ indruk. De film focust op de mentale impact van de ontberingen die Onoda en zijn maten moeten doorstaan en dat wordt invoelbaar gespeeld door de cast. Verfrissend is bovendien dat Onoda niet wordt opgevoerd als gelouterde held, iets wat in een gemiddelde Hollywood­productie waarschijnlijk wel zou gebeuren, maar als een koppig man die de wijsheid ook niet in pacht heeft.