Nr. 10 (2021)

Het voorspelbare bestaan van Günter wordt een kant op gedirigeerd die hij nooit had kunnen bevroeden, in deze onvoorspelbare film van Alex van Warmerdam. Günter (Tom Dewispelaere) leidt een kabbelend bestaan. Overdag oefent hij een nieuw stuk van zijn theatergezelschap, en in de avonduren komt of zijn dochter langs om te dineren, of zijn minnares om de nacht door te brengen. Wat hij niet weet is dat er krachten van hogerhand bezig zijn Günters leven een bepaalde richting op te sturen. Dat begint met een wildvreemde man die Gunter één woord in zijn oor fluistert: “Kamaihi.”

Duidelijke handtekening
Alex van Warmerdam maakt films met een duidelijke handtekening. Zijn locaties ademen vaak een bepaalde desolaatheid en leegte uit, en hij mag graag de kneuterige, saaie kant van mensen laten zien. Dit alles doordrenkt hij met zwarte humor. Zijn tiende film is daar geen uitzondering op. Fans zullen genieten van typische Van Warmerdam-ingrediënten als dagelijkse lulligheid (kijk hoe vier acteurs elke werkdag zwijgend in een auto stappen en ook tijdens de rit naar het theater geen woord met elkaar wisselen), omgevingen waar iets nét niet klopt (de woning van Günter staat in een té uitgestorven straat) en personages die apart gedrag vertonen, waar door de buitenwacht onderkoeld, bijna onverschillig op wordt gereageerd.

Stof tot nadenken
In de laatste akte van ‘Nr. 10’ zit een plottwist die wij – laat staan Günter – niet zagen aankomen. Van Warmerdam pakt hier groots uit, het is duidelijk waaraan het leeuwendeel van het budget (4,2 miljoen euro, zijn duurste film tot nu toe) is opgegaan. De bizarre omslag in de film levert stof tot nadenken op. Lang na de aftiteling ben je nog aan het puzzelen wat de regisseur precies bedoelt. Complimenten aan Van Warmerdam dat hij de kijker toch niet kwijtraakt. Dat komt omdat hij zijn surrealistische wereld zo in de echte wereld weet te verankeren, dat je er als kijker in blijft geloven.