Coupez! (2022)

Het eerste halfuur van ‘Coupez!’ is pittig. Je zit naar een slechte lowbudgetproductie te kijken, over een filmploeg die een zombiefilm opneemt als ineens echte zombies om de hoek komen kijken. Het beeld is grofkorrelig, de camera­hoeken zijn raar, de zombies dodelijk saai, de conversaties vreemd en de actie is ­on­lo­gisch. Als na een halfuur de aftiteling in beeld komt, zit je voor je gevoel al anderhalf uur te kijken, zo tergend langzaam gaat het allemaal. Wat lijkt regisseur Michel Hazanavicius, die een Oscar won voor ‘The artist’ (2011), ver gezakt met ‘Coupez! Maar dan neemt ‘Coupez!’ je mee achter de schermen. De hele aanloop naar de op­names wordt gevolgd. Regisseur Remi (Romain Duris) vindt zichzelf eigenlijk te goed voor deze opdracht, maar de serieuze klussen blijven uit, dus met frisse tegenzin zegt hij ja. Remi komt vervolgens in een wespennest van ego’s en bizarre eisen terecht. En dat is toch wel erg grappig. De blaaskaak van een hoofdrolspeler die zich continu bemoeit met het script, de Japanse geldschieters die per se willen dat de westerse personages Aziatische namen hebben, dronken cameramannen... Wanhopig ploegt Remi zich door alle tegenslagen heen. 'Coupez!’ laat vervolgens weer de zombiefilm zien, maar dan met alle kijkjes achter de schermen. Wat blijkt: alles waar je je aan ergerde in het begin heeft een hilarische reden. We houden niet van het verklappen van plottwisten, maar bij ‘Coupez!’ is het goed om te weten dat het uitzitten van het stroeve begin echt wordt beloond.