Armageddon time (2022)

Hoe is het om als twaalfjarige op te groeien in het New York van 1980? Regisseur James Gray dook in zijn eigen jeugd voor het erg persoonlijke ‘Armageddon time’.

Paul Graff (Banks Repeta) is de jongste zoon in een middelklasse Joods gezin. Hij is het oogappeltje van zijn opa Aaron (Anthony Hopkins) en op school is hij beste vrienden met de zwarte Johnny (Jaylin Webb). Nadat de vriendjes met de politie in aanraking zijn gekomen, wordt Paul door zijn ouders naar een privéschool gestuurd. De dromerige jongen ziet al snel in dat zaken als privilege, huidskleur, het hebben van geld én de juiste connecties je toekomst bepalen.

Tegenstrijdig
‘Armageddon time’ wordt geafficheerd als een zeer persoonlijk ‘coming of age’-verhaal van regisseur James Gray. De vraag dient zich aan of hij het niet te persoonlijk heeft gemaakt, Gray zal zijn personages zelf van haver tot gort kennen, maar hij geeft de kijker als buitenstaander te weinig tijd om bekend met ze te worden. Daardoor is het moeilijk mee- leven als er iets ergs gebeurt binnen het gezin. En hoofdrolspelertje Banks Repeta roept tegenstrijdige gevoelens op. Het is soms lastig om naar hem te kijken. Banks beweegt ongemakkelijk, schokschoudert veel en kijkt met een afwezige blik om zich heen. Acteert hij nou slecht of… is dit juist exact hoe een twaalfjarige is? Je hebt als volwassen kijker in ieder geval weinig houvast aan hem, en dat zorgt voor afstand.

Tijdsgewricht
Wel in orde zijn de locaties, kleding, accessoires en kapsels. Ze ademen helemaal de sfeer van de jaren tachtig uit. Niet gekunsteld, maar trefzeker wordt het tijdsgewricht neergezet. Verder zijn de scènes op de privéschool erg geslaagd. De jongens zien eruit als kleine Donald Trumpjes: blazer, stropdas en zelfs een attachékoffertje in plaats van een rugzak. Het heeft iets grappigs en beklemmends tegelijk.