Tár (2023)

Regisseur Todd Field schreef deze film speciaal voor actrice Cate Blanchett. En met resultaat! Blanchett schittert als de geniale dirigente Lydia Tár, die hier en daar tegen problemen aanloopt.

Hoewel alle referenties in de film aan componisten, musici en dirigenten be- staande mensen betreft (Bach, Von Karajan, etc.), is hoofdpersoon Lydia Tár (Cate Blanchett) een fictief personage. Ze komt echter in de openingsscène al volledig tot leven als ze voor een live-publiek in New York wordt geïnterviewd door de Amerikaanse schrijver Adam Gopnik, die hier zichzelf speelt. Tár geeft na dit interview nog een kort college aan het befaamde Juilliard conservatorium, voordat ze terugvliegt naar Berlijn, waar ze chef-dirigente is van het filharmonisch orkest. Het is een druk leven dat ze leidt. En dan woont ze ook nog samen met haar vriendin Sharon (Nina Hoss) en hun jonge dochtertje. Gelukkig heeft Lydia haar trouwe assistente Francesca (Noémie Merlant), die gevraagd en ongevraagd allerlei klusjes opknapt.

Subliem acteerwerk
Lydia is druk met voorbereidingen voor een concertopname van Mahlers ‘Vijfde symfonie’ en de presentatie van haar nieuwe boek. Ondertussen vergt het orkest zelf ook haar aandacht; een oudgediende moet weg en een jong talent mag auditie doen. Welke criteria hanteert Tár voor haar keuzen? Hoe gaat de besluitvorming? En hoe moreel gaat ze daarbij te werk? Een film van ruim tweeënhalf uur over klassieke muziek zal in eerste instantie misschien niet iedereen naar de bioscoop doen hollen, maar ‘Tár’ is zoveel meer. Het is een eigentijdse studie van menselijk gedrag, een inkijkje in de harde wereld van de hogere kunst, een openbaring van machts- misbruik, een perspectiefverschuiving van formaat en een subliem staaltje acteerwerk. En geen minuut te lang.