The swearing jar (2023)

Muziekdocent en zangeres Carey (Adelaide Clemens, die soms aan een jonge Renée Zellweger doet denken) bezingt op een feest haar leven met echtgenoot Simon (Patrick J. Adams). Haar lieve luisterliedjes gaan over ruzies, over de manier waarop ze haar man vertelde dat ze zwanger was en over hun ‘vloekpot’, waarin ze geld ­stopten als ze een grof woord gebruikten – een manier om te voorkomen dat hun kind die woorden zou overnemen. Tussendoor zien we fragmenten uit hun leven. Daarnaast zijn er liedjes en flashbacks die niet over Simon gaan, maar over boekwinkel­ medewerker Owen (Douglas Smith). Pas tegen het einde van de film vallen de puzzelstukjes van deze drie levens op hun plaats, op een verrassende manier. De structuur met de liedjes die de fragmenten uit de drie levens verbinden, is origineel. Omdat Adelaide Clemens een fraaie stem heeft, komt het verhaal goed over. Ook de soms lastige relatie tussen Carey en Simon komt goed uit de verf. Ze zijn dol op elkaar, maar kibbelen ook continu. Simon weigert serieus te zijn en maakt zich overal met een grap van af. De scènes tussen Owen en Carey zijn minder sterk, omdat Owen een heel zacht karakter heeft en het tussen hem en Carey dus nooit dondert en bliksemt. Toch is ‘The swearing jar’ het grootste deel van de tijd een aangename film. De sterke bijrol van Kathleen Turner als Simons moeder bezorgt de film bonuspunten.