Forever (2022)

Het eerste halfuur schetst regisseur Frelle Petersen het beeld van een gelukkig gezin, bestaande uit een vader (Ole Sørensen), een moeder en hun volwassen dochter (Jette Søndergaard) en zoon. Tijdens een verjaardag zien we hun familierituelen, onderlinge gebbetjes en fanatieke gedrag bij bordspelletjes. Ook halen ze herinneringen op aan vroegere uitjes, onder andere naar pretpark Tivoli in Kopenhagen. De warmte spat ervanaf. De toon van de film verandert drastisch wanneer de zoon overlijdt. Als kijkers komen we nooit achter de oorzaak van zijn dood, maar daar gaat de film ook niet over. De begrafenis wordt dan ook afgeraffeld: het gaat om de tijd daarna, de periode waarin het verlies indaalt. De moeder praat niet over haar zoon en werpt zich op haar werk. De dochter neemt vrij van haar werk in de gezondheidszorg, omdat ze het mentaal niet meer aankan. En de vader zondert zich af in de kas in de tuin, waar hij mijmert bij een portret van zijn zoon. In het eerder zo perfecte gezin worden mensen nu boos op elkaar. Vaak om onbenullige dingen, zoals een gezinslid dat in de weg staat. ‘Forever’ laat zien dat iedereen zijn eigen manier van rouwen heeft en mensen elkaar daar ruimte voor moeten geven. Het is een echte filmhuisfilm, die soms nogal stroperig is. Maar de acteurs spelen zo levensecht, dat het regelmatig lijkt alsof we naar een documentaire kijken.