Io capitano (2024)

Regisseur Matteo Garrone brak in 2008 door met zijn indringende film ‘Gomorra’, over de Napolitaanse maffia. Het succes daarvan leidde in de jaren daarna tot een gelijknamige, populaire tv-serie. Garrone maakte in 2018 nabij Napels ook nog de misdaadfilm ‘Dogman’. Voor ‘Io capitano’ liet hij zijn vaderland en de maffia echter achter zich en begaf zich naar West-Afrika. Het verhaal start in Senegal, waar de twee tieners Seydou (Seydou Sarr) en Moussa (Moustapha Fall) grote dromen hebben. Seydou heeft bijna genoeg spaargeld om met zijn neef Moussa de reis naar Europa te maken, op weg naar een betere toekomst en een beter leven. Zijn moeder mag echter van niets weten, want die ziet alleen maar de mogelijke gevaren voor ogen.

Dwars door de Sahara
Dat je toch vooral naar je moeder moet luisteren wordt wel duidelijk in het verloop van de reis. Het transport per bus, jeep en truck is niet alleen gevaarlijk, maar ook erg duur. Telkens moeten de jongens hun spaargeld verder aanspreken om valse paspoorten te kopen of mensen om te kopen. De levensgevaarlijke tocht dwars door de Sahara wordt prachtig in beeld gebracht, maar gaandeweg verandert de opwinding en hoop bij de jongens in angst en wanhoop. Echt schrijnend wordt de situatie wanneer ze Libië bereiken, waar de jongens en hun lotgenoten voor de mensensmokkelaars niet meer zijn dan handelswaar. Garrone toont de onmenselijke condities die de jongens moeten doorstaan en de mentale reis die ze onderweg doormaken. De film weet het publiek te raken en vooral Seydou Sarr maakt indruk.