The beast (2024)

De Franse filmmaker Bertrand Bonello (‘Coma’) baseert ‘The beast’ (‘La bête’) deels losjes op het boek ‘The beast in the jungle’ (1903) van de Amerikaanse schrijver Henry James. De centrale figuur in de film is Gabrielle (Léa Seydoux) en haar tegenspeler is Louis (George MacKay). De mensheid heeft in 2044 zijn sturende rol in de wereld in handen gelegd van kunstmatige intelligentie (AI), waardoor belangrijke beslissingen niet meer door emoties worden gehinderd. Gabrielle heeft in een futuristisch Parijs, waar je met een gasmasker op naar buiten moet, een doodsaai baantje. Ze wil als intelligente vrouw wel meer, maar dan zal ze haar DNA moeten laten aanpassen, waarbij traumatische ervaringen en bijbehorende emoties uit haar vroegere levens worden gewist. En dus stapt ze in een machine en reizen haar gedachten terug naar het verleden.

Angstgevoelens
Zo zien we Gabrielle in 1910 rondlopen in een Frans paleis, waar ze op een galabal Louis ontmoet. Ze hebben direct een klik, maar Gabrielle is getrouwd met een poppenfabrikant en durft haar gevoelens voor Louis geen vervolg te geven. In een episode in 2014 woont Gabrielle in Los Angeles, waar ze actrice wil worden. Louis is ditmaal een vrouwen hatende stalker, die het op haar gemunt heeft. Elementen die in elk tijdvak terugkeren zijn angstgevoelens, sombere toekomstvoorspellingen, duiven, poppen en muziek. Bonello maakt er werk van zijn symbolen door het verhaal te strooien, maar zijn ambitieuze film mist, net als de mensen in 2044, een ziel. De door elkaar gehusselde tijden maken het verhaal complex; het is allemaal nog wel te begrijpen, maar helaas niet te voelen.