The end we start from (2024)

Het rustige, soms ook dramatische ‘The end we start from’ lijkt eerst over de gevaren van klimaatverandering te gaan, maar laat vooral heel goed de lotgevallen van vluchtelingen zien.

De eerste scène toont in mistdampen een langzaam vollopende bad- kuip: een verwijzing naar de aanhoudende, wekenlange regens die het doorgaans toch al niet erg zonnige Engeland teisteren. Uiteindelijk stroomt het regenwater de keuken binnen van een hoogzwangere vrouw (Jodie Comer). Dweilen blijkt onbegonnen werk en veel tijd heeft ze er ook niet voor, want de weeën zijn begonnen. Na de geboorte regent het nog steeds, zodat de vader (Joel Fry) grappend voorstelt het kind Noach te noemen. Ondertussen blijft het regenen en vlucht het drietal naar een hoger gelegen gebied in het noorden van Engeland. Maar dat valt niet mee.

Ingetogen rampenfilm
Er zijn meer films gemaakt over klimaatverandering. Twintig jaar geleden was ‘The day after tomorrow’ misschien wel de spectaculairste, met ijs- stormen, overstromingen en wervelwinden. ‘The end we start from’ houdt het juist heel klein. Mensen varen door de straten van Londen, maar er storten geen grote gebouwen in. De film, gebaseerd op het boek van Megan Hunter, belicht vooral de vlucht van de moeder met haar zoon, van schoonouders naar vluchtelingenkamp. Nu en dan horen we via radio of getuigen over verschrikkingen ver weg, maar die krijgen we niet te zien. Het overleven van de hoofdpersoon staat centraal. De film gaat dan ook niet zozeer over de gevolgen van klimaatverandering, maar over het leven van vluchtelingen die nooit weten waar ze veilig zijn.