Kinds of kindness (2024)

Vijf maanden na ‘Poor things’ komt regisseur Yorgos Lanthimos alweer met een nieuwe film: ‘Kinds of kindness’. Voor wie ‘Poor things’ al bizar vond, maak je borst dan maar nat...

De Griek Lanthimos brak bij het grote publiek door met het tegendraadse kostuumdrama ‘The favourite’ (2018) en het in februari uitgebrachte duistere sprookje ‘Poor things’. Beide films zijn aangenaam anders, maar wie het oeuvre van de regisseur kent, weet dat dit juist zijn meest toegankelijke, commerciële films zijn. Met ‘Kinds of kindness’ keert Lanthimos terug naar het surrealisme. Een groot deel van de zieltjes die hij met zijn laatste twee producties heeft gewonnen zal ongetwijfeld afhaken, zo ondoorgrondelijk en bizar is deze film, die uit drie delen bestaat.

Bijzondere gave
In het eerste deel wordt het leven van Robert (Jesse Plemons) van uur tot uur gedicteerd door de mysterieuze Raymond (Willem Dafoe). In deel 2 keert de lang vermiste vrouw van agent Daniel (weer gespeeld door Plemons) terug, maar doet hij er alles aan om te bewijzen dat deze dame níét zijn echtgenote is. En in het laatste deel is sektelid Emily (Emma Stone) iemand op het spoor die een heel bijzondere gave geeft.

Steengoed spel
Elke segment duurt zo’n zestig minuten, dus de kijker wordt bijna drie uur lang ondergedompeld in vervreemdende verhalen. Je snapt lang niet alles, sommige scènes frustreren of shockeren (het is soms ver zoeken naar de ‘soorten vriendelijkheid’ uit de titel) en andere zijn dan weer beeldschoon of hilarisch. Of ‘Kinds of kindness’ een fijne kijkervaring is, is aan de kijker zelf. Buiten kijf staat wel dat er over de gehele linie steengoed wordt geacteerd. In de drie verhalen spelen telkens dezelfde acteurs mee, die steeds totaal weten te overtuigen als hun nieuwe personage. Jesse Plemons werd ervoor uitgeroepen tot Beste Acteur op het filmfestival van Cannes.