Fly me to the moon (2024)

‘Fly me to the moon’ speelt zich af rond de allereerste maanlanding. Die mag niet mislukken, en zelfs als dat zou gebeuren, mag de wereld dat niet weten…

In 1969 is de ruimtewedloop tussen de VS en Rusland in volle gang. Beiden hebben nog geen mens op de maan gezet, maar NASA verwacht veel van de lancering van Apollo 11, al verlopen de voorbereidingen niet voorspoedig. Het zijn maatschappelijk roerige tijden en de burger, die al weinig opheeft met het geldverslindende project, lijkt definitief klaar met NASA als op tv wordt beweerd dat het ruimteprogramma ‘een opgeblazen puinhoop’ is. Aan marketingspecialiste Kelly Jones (Scarlett Johansson,) de taak NASA’s publieke imago op te vijzelen. Cole Davis (Channing Tatum.), leider van de maanmissie, staat onder druk en zit niet te wachten op een pr-dame die hem voor de voeten loopt. Intussen is president Nixon zo gebrand op het slagen van de missie, dat falen uitgesloten is. Als dat zou gebeuren, mag de wereld het niet weten. Daarom krijgt Kelly van NASA-topman Moe Berkus (Woody Harrelson) de opdracht om in het diepste geheim te zorgen voor een back-upplan: een fake-maanlanding.

Nepmaanlandschap
‘Fly me tot the moon’ geeft een geheel eigen twist aan de complottheorie dat de maanlanding in 1969 nep was. De voorbereiding voor het back-upplan, compleet met nepmaanlandschap en acteurs in astronautenpakken, is hilarisch. Woody Harrelson is vermakelijk als droogkloterige NASA-topman en Scarlett Johansson zet met verve de voortvarende Jones neer. Ze heeft een goede chemie met Channing Tatum, die overtuigt als de brombeer Davis. Tussen die personages loopt een leuk, niet overheersend liefdeslijntje. Een prima mix van komedie, romantiek en drama, waarin feiten en fictie aangenaam met elkaar zijn verweven; ook een lust voor het oog vanwege de mooie setting.