Un p’tit truc en plus (2024)

Deze feelgoodfilm is in thuisland Frankrijk een enorm succes. Twee overvallers vluchten voor de politie en belanden in een vakantiehuis met een groep gehandicapten.

Vrijwel wekelijks komen er Franse films uit in ons land. Niet altijd weten die hier het publiek goed te vinden. Soms zit er een vrolijke knaller tussen, die bij een breed publiek aanslaat. ‘Amélie’ was er zo een, net als ‘Intouchables’ en ‘Bienvenue chez les Ch’tis’. Afgaand op de torenhoge bezoekcijfers van ‘Un p’tit truc en plus’ in Frankrijk (8,5 miljoen na twee maanden) wordt dit niet alleen een Franse sportzomer, maar ook een Franse filmzomer. Deze film van scenarist, regisseur en hoofdrolspeler Victor-Artus Solaro, beter bekend als Artus, heeft net dat kleine beetje meer. Paul (Artus) en zijn vader (Clovis Cornillac) overvallen een juwelierszaak. Weer buiten blijkt hun vluchtwagen weg te zijn. Met de politie op hun hielen springen de twee criminelen in een bus vol gehandicapten op weg naar een vakantiekamp.

Rugzak vol sieraden
Paul heeft een rugzak vol gestolen sieraden, maar doet zich nu voor als iemand met ‘een rugzakje’, met zijn vader als zijn ‘begeleider’. Begeleidster Alice (Alice Belaïdi) veronderstelt dat Paul de nieuweling Sylvain is en stelt de twee voor aan de anderen. De ongeveer tien gehandicapten worden gespeeld door niet-professionele acteurs die min of meer zichzelf vertolken en veelal ook hun eigen naam gebruiken: Thibaut, Marc, Marie, Boris etc. Je kunt discussiëren of de humor niet ten koste van deze gehandicapten gaat, maar het lijkt erop dat Thibaut en de anderen zich prima hebben vermaakt op de set. Het verhaal is wat dun en sommige personages zijn wat karikaturaal, maar de film roept wel een goed gevoel en een glimlach op.