Paradis Paris (2024)

In deze mozaïekfilm worden enkele mensen gevolgd in Parijs. Ze lijken totaal verschillend, maar hebben een ding gemeen: allen hebben op de een of andere manier met de dood te maken gehad, en de vraag is hoe ze daarna het leven weer oppakken.

Een van de verhaallijnen is die van de Italiaanse Giovanna Bianchi (Monica Bellucci). Deze operaster wier succes al jaren achter haar ligt, wordt wakker in een mortuarium: foutje van de arts… Giovanna’s dood is al doorgegeven aan de pers. Ze vraagt haar echtgenoot haar herrijzenis nog even stil te houden, want ze verheugt zich op de uitgebreide necrologieën die de volgende dag in de kranten zullen staan, toch? Mis. Haar dood is een klein berichtje op pagina 5… Wat volgt is Giovanna’s besef dat ze geen ster meer is, en dat ze de daarbij behorende arrogantie en haar opgeblazen ego achter zich moet laten. Daarmee komt ook een hernieuwde waardering voor haar echtgenoot, die zich altijd gedienstig heeft opgesteld naar zijn eega.

Verkeerde been
De Iraanse regisseur Marjana Satrapi (die in 2007 doorbrak met ‘Persepolis’: een animatiefilm gebaseerd op haar eigen stripboek over de Iraanse Revolutie van 1978) zet ons met ‘Paradis Paris’ in eerste instantie op het verkeerde been. Het heeft het uiterlijk van een romkom (veel roze kleuren en lachende gezichten op de poster) in Parijs, de stad van de liefde. Maar eigenlijk is het een filmversie van het echte leven, waarbij de dood op abstracte manieren langskomt. Naast de operaster die ontwaakt in het mortuarium, zien we ook een stuntman die voor zijn werk dagelijks zijn leven in de waagschaal stelt en een suïcidale tiener die vlak voordat ze de hand aan zichzelf slaat, wordt ontvoerd door een psychopaat. De ene plot is fragmentarischer uitgewerkt dan de andere, maar de film blijft interessant.