Emmanuelle (2024)

In 1974 was het controversiële ‘Emmanuelle’ met Sylvia Kristel een groot succes. Een halve eeuw later is er deze moderne remake van Audrey Diwan die weinig opwinding zal veroorzaken.

De originele rolprent ‘Emmanuelle’ zorgde voor tientallen remakes. Soms werden er zelfs soortgelijke films gemaakt waarin Emmanuelle met één ‘m’ werd gespeld om mee te kunnen liften op het succes zonder van plagiaat te worden beschuldigd. Regisseur Audrey Diwan, die in 2021 de Gouden Leeuw won voor ‘L’événement’ op het Filmfestival van Cannes, staat bekend als feministisch. Zij strijdt met een collectief voor gelijkheid in de Franse filmsector. Geen wonder dat haar ‘Emmanuelle’ niet louter op zoek is naar meer genot. Het is eerder een psychologische romance geworden, al blijft het voor de kijker onduidelijk waar de hoofdrolspeelster precies naar op zoek is. De regisseur noemde het zelf ‘een zoektocht naar genot in het tijdperk na #MeToo’.

Groot vraagteken
Het verhaal is eenvoudig. Manager Emmanuelle (een rol van de Franse actrice en zangeres Noémie Merlant, r.) moet in Hongkong onderzoeken waarom een chic hotel niet goed draait. Tussen het werk door heeft ze meer dan genoeg tijd voor avontuurtjes met het personeel en de gasten. Al droomt ze weldra vooral van een geheimzinnige vaste gast die zelfs voor het alwetende personeel een groot vraagteken is. Alle seks voegt weinig toe aan het verhaal en leidt ook niet tot veel inzicht in de motivaties van Emmanuelle. Heeft ze liefde nodig, zoekt ze spanning of wil ze haar macht over mannen etaleren? Die vragen blijven onbeantwoord.