Emilia Pérez (2024)

Wie films over Mexicaanse drugskartels inmiddels zat is, zal versteld staan van deze originele twist. Een kartelbaas wil vrouw worden en huurt daarvoor een advocate in.

Het moet gezegd worden: de Franse filmmaker Jacques Audiard houdt ervan zichzelf te vernieuwen. Met misdaadfilms als ‘Sur mes lèvres’ en ‘Un prophète’, Gouden Palm-winnaar ‘Dheepan’, de western ‘The Sisters brothers’ en de romantische komedie ‘Les Olympiades’ weet Audiard zijn publiek telkens te verrassen en te boeien. In ‘Emilia Pérez’ staat de Mexicaanse advocate Rita (de geweldig spelende Zoe Saldaña) centraal. Zij is meestal bezig om drugscriminelen juridisch bij te staan, maar op een dag wordt ze ingehuurd door kartelbaas Manitas (Karla Sofía Gascón). Hij is zijn leven als man beu en wil eindelijk een vrouw worden en een nieuw leven beginnen. Maar dan wel in het diepste geheim, want hij heeft veel vijanden. Rita helpt hem bij de voorbereidingen en zoekt een geschikte arts.

Zang en dans
Na de operaties verdwijnt Manitas, die zich nu Emilia Pérez noemt, van de aard- bodem. Zijn vrouw Jessi (Selena Gomez) en hun kin- deren denken dat hij dood is en worden voor de veiligheid in het geheim overgebracht naar een luxe onderkomen in Zwitserland. Daarmee is het verhaal natuurlijk nog niet af, maar de verdere ontwikkelingen verklappen we hier niet. Wel valt er iets te zeggen over de stijl, want een vrij opvallend kenmerk is dat de personages in ‘Emilia Pérez’ herhaaldelijk in gezang uit- barsten; als in een musical of zelfs een opera, compleet met dans. Aanvankelijk oogt dat bevreemdend of geforceerd, maar gaandeweg merk je dat het past bij dit verhaal. Origineel, maar niet storend. Audiard levert opnieuw een zeer opmerkelijke film af, die tot het eind toe blijft boeien.