Des teufels bad (2024)

‘Des Teufels bad’ is de Oostenrijkse inzending voor de Oscars. Het is bepaald geen film voor iedereen, maar de makers slagen er uitstekend in om de kijker onder te dompelen in dezelfde treurige moedeloosheid die hoofdrolspeler Agnes in 18 e eeuws Oostenrijk ervaart.

Halverwege de film zit een scène waarin hoofdrolspeelster Agnes zich uit alle macht probeert los te worstelen uit stekelige braamstruiken, maar steeds vast blijft zitten. Dat vat in feite de complete film samen. Agnes trouwt met Wolf uit een naburig dorp. Op de bruiloft zien we haar voor het laatst lachen. Daarna valt ze in een steeds diepere depressie. Misschien door haar maniakale geloof, wellicht doordat haar man geen liefde voor haar voelt of omdat ze geen kinderen krijgt waar ze zo op hoopte. Hoe dan ook gaat het van kwaad tot erger, en bidden, bloedzuigers en andere dubieuze therapieën lossen niks op tot Agnes nog maar een uitweg weet.

Treurnis en wanhoop
De film is soms bijna documentaire-achtig. We volgen Agnes in haar dagelijkse leven. Bij het vissen, tijdens het wassen in de rivier en op een landbouwakker. Ondanks soms fraaie beelden in de mist, een berijpt veld of een regen van druppels bij het droogslaan van gewassen kleding, druipt de moedeloosheid ervan af. Daarbij helpt het spel van Anja Plaschg, een Oostenrijkse zangeres. Ze heeft nauwelijks tekst, maar in haar gezicht zien we angst, treurnis en wanhoop tegelijk. Wat de toch al deprimerende afloop die we niet zullen verraden, nog extra wrang maakt, is dat de film gebaseerd is op ruim 400 gedocumenteerde gevallen in Duitstalig gebied. ‘Des Teufels bad’ is wellicht te deprimerend voor veel kijkers. Maar die intense treurnis, is precies wat de makers probeerden te bereiken.