Conclave (2024)

Vermakelijke politieke thriller rondom het kiezen van een nieuwe paus. Tegen de achtergrond van fraaie fresco’s zien we gekonkel tijdens een stemming waarbij de conclaafleider (Ralph ­Fiennes) de eeuwenoude regels een beetje buigt.

De paus is dood. Met veel gevoel voor traditie neemt de kerk afscheid van hem. Vervolgens wordt een conclaaf uitgeroepen, een eeuwenoude verkiezing waarbij de kardinalen uit hun midden een nieuwe katholieke wereldleider aanwijzen. Ze verzamelen zich in Rome, waar ze afgesloten van de buitenwereld vergaderen en stemmen, tot er een kardinaal is die met twee derde van de stemmen wordt verkozen. Dat wordt vervolgens aan de buitenwereld getoond met de traditionele witte rook. Maar het kiezen van een opvolger blijkt deze keer niet zo eenvoudig. Een nieuwe leider betekent ook een nieuwe koers, en welke richting wil de kerk op?

Bondjes en omkoping
Politiek gekonkel is universeel, dat merken we tegenwoordig tijdens elke verkiezing. Het Vaticaan vormt daarop geen uitzondering. Kandidaten sluiten bondjes, er is omkoping, schadelijke voorvallen uit het verleden worden geheimgehouden, en zo zijn er meer trucs uit het politieke handboek. Conclaafleider Lawrence (Ralph Fiennes) twijfelt regelmatig over kandidaten en laat onder- zoek naar hen doen. Dat is tegen de regels, want het conclaaf moet afgesloten zijn van de buitenwereld. Maar de nieuwe paus bepaalt de nieuwe richting van de kerk en daarom is de verkiezing te belangrijk om niet in te grijpen. ‘Conclave’ zit vol gesprekken, maar blijft toch spannend. We zien ook veel van de rituelen rondom de verkiezing, zoals het maken van zwarte rook omdat er nog geen beslissing is, of het prikken van de stembriefjes zodat ze niet dubbel worden geteld. Minpuntje is de hard aanzwellende muziek die regisseur Edward Berger (Oscarnominatie voor het script van ‘All quiet on the western front’) net iets te vaak gebruikt om een belangrijk moment te markeren. Het doet soms gewoon pijn aan de oren.