My favourite cake (2024)

De Iraanse film ‘My favourite cake’ won op het filmfestival in Berlijn de Fipresci-prijs van de internationale pers, met een sympathiek verhaal over ouderdom, vrijheid, liefde en taart.

Het afgelopen jaar was Iran veel in het nieuws vanwege de steun aan Hamas en Hezbollah en de aanvallen op Israël. De Iraanse burgers zelf hebben echter ook te lijden onder hun auto- ritaire regime. Zo mochten de filmmakers niet naar Berlijn voor de première van ‘My favourite cake’. Het centrale personage in de film is de zeventigjarige weduwe Mahin (Lili Farhadpour), die sinds haar dochter naar Europa emigreerde alleen woont. Soms krijgt ze oude vrien­dinnen op de thee, maar de gesprekken gaan vooral over kwaaltjes. Kortom, Mahin is eenzaam en ze besluit daar wat aan te doen. Ze gaat voorzichtig op zoek naar een man, maar dat is in Teheran voor een oudere vrouw nog niet zo eenvoudig.

Tegen de strenge regels
In een restaurantje voor gepensioneerden ziet ze Faramarz (Esmaeel Mehrabi) zitten. Hij is een weduwnaar en veteraan, maar werkt nog als taxichauffeur om zijn pensioen aan te vullen. Ze vraagt hem om haar naar huis te rijden en nodigt hem dan uit voor een drankje. Ze moeten wel oppassen, want een nieuwsgierige buurvrouw zou weleens de zedenpolitie kunnen bellen. Eenmaal binnen komt de wijn tevoorschijn en ontstaat er al snel een vertrouwelijke band. Tijd voor Mahin om een taart te bakken. Grote delen van de film gaan in tegen de strenge regels van de Iraanse overheid: Mahin bedekt haar haren niet, ze drinkt alcohol en heeft een vreemde man over de vloer. De film is een statement, een protest, maar dan in de vorm van een geweldig uitgevoerd en magistraal geacteerd ont­roerend liefdesverhaal.