John Rambo (2008)
Na alle ontberingen uit de eerste drie 'Rambo'-films leeft John Rambo (Sylvester Stallone) al twintig jaar vreedzaam in het oerwoud van Thailand. Dat verandert als een groepje missionarissen onder leiding van Sarah (Julie Benz) en Michael (Paul Schulze) hem vraagt om hen naar buurland Birma te brengen. Ze willen medicijnen afleveren bij de Karen-stam, die al decennia lang wordt onderdrukt door het militaire regime. Met frisse tegenzin brengt Rambo ze per boot naar de stam. Een paar weken later hoort hij dat de hulpverleners gevangen zijn genomen door het meedogenloze Birmaanse leger. Met de hulp van een stel huurlingen besluit Rambo ze te redden...
Eerlijk
De recensenten hadden bij het uitkomen van 'Rocky Balboa' de messen al geslepen om Sly genadeloos neer te sabelen. Maar verrassing! 'Rocky Balboa' bleek een haast ingetogen drama te zijn over een bokser die teert op zijn vroegere roem, en nog één keer wil leven door de boksring in te stappen. Door zo openhartig en eerlijk te zijn over vergane glorie, nam schrijver/regisseur/hoofdrolspeler Stallone criticasters de wind uit de zeilen. Rocky's comeback was niet zielig, het was mooi en zelfs ontroerend.
Rambo
En dan is er nu 'John Rambo'. Dit personage ontbeerde altijd al de lagen die Rocky zo interessant maakten. De meeste diepgang had hij in het eerste (en beste) deel: 'First blood' uit 1982. John Rambo is een Vietnam-veteraan met een oorlogstrauma, die bij thuiskomst in Amerika werd veroordeeld om zijn 'rare' gedrag. In deel twee en drie (respectievelijk uit 1985 en 1988) was Rambo eigenlijk niets meer dan een goedgeoliede oorlogsmachine, maar hij bleef uitermate succesvol. De term 'Rambo' is zelfs in de dagelijkse spreektaal geïntegreerd. Zeg: "Als een stelletje Rambo's stonden ze te schieten", en iedereen begrijpt je.
BuikjeNu, twintig jaar na zijn laatste optreden, gaat de bandana weer om. Maar is de 61-jarige Stallone nog overtuigend in deze rol? In het begin lach je hem wel een beetje uit. De acteur werd vorig jaar opgepakt wegens verboden anabolenbezit, en je ziet precies waar hij dit verboden goedje in heeft gespoten. Stallone's armen zijn dik, maar niet in de 'gezonde' strakke zin. Ze zien er blubberig uit, met ongezond dikke aderen. Ook kan Sly niet verhullen dat hij een buikje heeft, en dat zijn massieve uitstraling meer bestaat uit vetweefsel dan spierweefsel. Maar het personage zit Stallone zo in de genen, dat je zijn verminkte lichaam al snel voor lief neemt, en deze ouder geworden Rambo accepteert.
Geraakt
'John Rambo' is de meest gewelddadige film uit de reeks geworden, maar Sly (die ook weer regisseerde en het script schreef) waakt ervoor dat het géén parodie wordt. Aan het begin toont hij een reeks nieuwsbeelden van het door oorlog geteisterde Birma. En bij het zien van echte opgezwollen lijken van boeddhistische monniken vergaat je het lachen snel. En het wrede spelletje in de film (onschuldige boeren worden door militairen gedwongen door een moerassig gebied vol landmijnen te rennen) ráákt je, in plaats van dat je het afdoet als ranzige B-film onzin. Heel slim weet Stallone de kijkers in de juiste gemoedstoestand te kneden om mee te gaan met de zwart-witwereld die hij schetst. De Birmese militairen zijn namelijk allemaal slecht. Ze moorden en verkrachten puur voor hun eigen lol. Door het heftige begin geef je als kijker John Rambo een vrijbrief om de onschuldige, weerloze boertjes en naïeve missionarissen met harde hand van de militairen te bevrijden.
Bruut
Laten we er geen doekjes om winden: 'John Rambo' is een van de bruutste films die we hebben gezien. In detail worden hoofden, armen en andere delen van het lichaam geschoten of gehakt, gevolgd door een fontein aan bloed. Deze scènes zullen zenuwachtige lachsalvo's in de bioscoop tot gevolg hebben. Je lacht omdat het zo over-de-top is, maar het is een zenuwachtig lachje omdat het geweld wel extreem is, maar nergens belachelijk wordt. Toch een prestatie.
Respect
Zorgt 'John Rambo' ervoor dat zijn titelheld, net zoals 'Rocky Balboa', overtuigend het nieuwe millennium instapt? Nee, want deze film had net zo goed uit 1985 kunnen komen. Het volgt het recept van actiefilms uit de jaren tachtig: een simplistisch goed versus slecht verhaal, en een groep stoere strijders (in dit geval de huurlingen die Rambo op sleeptouw neemt) boordevol testosteron, zoals ook in 'Aliens' (1986) en 'Predator' (1987) te zien was. Tegenwoordig zijn actiefilms voor de denkende mens meer in zwang; denk maar aan recente titels als 'Children of men' en 'Batman begins'. Maar toch hebben we respect voor 'John Rambo', die zijn simpelheid met trots uitdraagt, en die zo explosief is dat je het niet kunt helpen om toch een beetje onder de indruk te zijn.
Eerlijk
De recensenten hadden bij het uitkomen van 'Rocky Balboa' de messen al geslepen om Sly genadeloos neer te sabelen. Maar verrassing! 'Rocky Balboa' bleek een haast ingetogen drama te zijn over een bokser die teert op zijn vroegere roem, en nog één keer wil leven door de boksring in te stappen. Door zo openhartig en eerlijk te zijn over vergane glorie, nam schrijver/regisseur/hoofdrolspeler Stallone criticasters de wind uit de zeilen. Rocky's comeback was niet zielig, het was mooi en zelfs ontroerend.
Rambo
En dan is er nu 'John Rambo'. Dit personage ontbeerde altijd al de lagen die Rocky zo interessant maakten. De meeste diepgang had hij in het eerste (en beste) deel: 'First blood' uit 1982. John Rambo is een Vietnam-veteraan met een oorlogstrauma, die bij thuiskomst in Amerika werd veroordeeld om zijn 'rare' gedrag. In deel twee en drie (respectievelijk uit 1985 en 1988) was Rambo eigenlijk niets meer dan een goedgeoliede oorlogsmachine, maar hij bleef uitermate succesvol. De term 'Rambo' is zelfs in de dagelijkse spreektaal geïntegreerd. Zeg: "Als een stelletje Rambo's stonden ze te schieten", en iedereen begrijpt je.
BuikjeNu, twintig jaar na zijn laatste optreden, gaat de bandana weer om. Maar is de 61-jarige Stallone nog overtuigend in deze rol? In het begin lach je hem wel een beetje uit. De acteur werd vorig jaar opgepakt wegens verboden anabolenbezit, en je ziet precies waar hij dit verboden goedje in heeft gespoten. Stallone's armen zijn dik, maar niet in de 'gezonde' strakke zin. Ze zien er blubberig uit, met ongezond dikke aderen. Ook kan Sly niet verhullen dat hij een buikje heeft, en dat zijn massieve uitstraling meer bestaat uit vetweefsel dan spierweefsel. Maar het personage zit Stallone zo in de genen, dat je zijn verminkte lichaam al snel voor lief neemt, en deze ouder geworden Rambo accepteert.
Geraakt
'John Rambo' is de meest gewelddadige film uit de reeks geworden, maar Sly (die ook weer regisseerde en het script schreef) waakt ervoor dat het géén parodie wordt. Aan het begin toont hij een reeks nieuwsbeelden van het door oorlog geteisterde Birma. En bij het zien van echte opgezwollen lijken van boeddhistische monniken vergaat je het lachen snel. En het wrede spelletje in de film (onschuldige boeren worden door militairen gedwongen door een moerassig gebied vol landmijnen te rennen) ráákt je, in plaats van dat je het afdoet als ranzige B-film onzin. Heel slim weet Stallone de kijkers in de juiste gemoedstoestand te kneden om mee te gaan met de zwart-witwereld die hij schetst. De Birmese militairen zijn namelijk allemaal slecht. Ze moorden en verkrachten puur voor hun eigen lol. Door het heftige begin geef je als kijker John Rambo een vrijbrief om de onschuldige, weerloze boertjes en naïeve missionarissen met harde hand van de militairen te bevrijden.
Bruut
Laten we er geen doekjes om winden: 'John Rambo' is een van de bruutste films die we hebben gezien. In detail worden hoofden, armen en andere delen van het lichaam geschoten of gehakt, gevolgd door een fontein aan bloed. Deze scènes zullen zenuwachtige lachsalvo's in de bioscoop tot gevolg hebben. Je lacht omdat het zo over-de-top is, maar het is een zenuwachtig lachje omdat het geweld wel extreem is, maar nergens belachelijk wordt. Toch een prestatie.
Respect
Zorgt 'John Rambo' ervoor dat zijn titelheld, net zoals 'Rocky Balboa', overtuigend het nieuwe millennium instapt? Nee, want deze film had net zo goed uit 1985 kunnen komen. Het volgt het recept van actiefilms uit de jaren tachtig: een simplistisch goed versus slecht verhaal, en een groep stoere strijders (in dit geval de huurlingen die Rambo op sleeptouw neemt) boordevol testosteron, zoals ook in 'Aliens' (1986) en 'Predator' (1987) te zien was. Tegenwoordig zijn actiefilms voor de denkende mens meer in zwang; denk maar aan recente titels als 'Children of men' en 'Batman begins'. Maar toch hebben we respect voor 'John Rambo', die zijn simpelheid met trots uitdraagt, en die zo explosief is dat je het niet kunt helpen om toch een beetje onder de indruk te zijn.
