Bloody mondays & strawberry pies (2009)

Hoe kan tijd het best worden besteed? Is het nodig om tijd altijd maar in te vullen met bezigheden? Is verveling misschien iets om na te streven? Coco Schrijber onderzoekt dat in deze documentaire.In 1979 werd een Amerikaanse school in San Diego opgeschrikt door een destijds nieuw fenomeen: de zestienjarige leerlinge Brenda Ann Spencer schoot met een geweer op leraren en leerlingen van een basisschool, met twee doden tot gevolg. Spencers verklaring was dat ze niet van maandagen hield, wat voor de Britse popmuzikant Bob Geldof aanleiding was hierover het liedje 'I don't like mondays' te schrijven. Het schietincident werd Spencer simpelweg ingegeven door verveling. Het gegeven 'verveling' heeft blijkbaar een sterke drijvende kracht. Wie geen zin, lust of idee heeft om iets te ondernemen, kan vanuit die toestand dus mogelijk gedreven worden tot moord. Brenda Spencer is een van de personen die in Coco Schrijbers documentaire aan het woord komen over dit onderwerp. De tweede helft van de titel, 'strawberry pies', is verbonden aan de Achterhoekse Lena die elke ochtend op de fiets naar een fabriek rijdt, waar aan een lopende band grote hoeveelheden aardbeientaarten worden gemaakt. Voor sommigen wellicht saai, geestdodend werk, voor Lena dagelijkse kost.

Prijzen en nog eens prijzen
Documentairemaakster Coco Schrijber werd het afgelopen Nederlands Film Festival dubbel in het zonnetje gezet: niet alleen was haar documentaire geselecteerd als slotfilm van het festival, maar ook het Gouden Kalf voor Beste Lange Documentaire viel de film ten deel. Schrijber wist eerder indruk te maken, zoals met 'First kill', die in 2001 de Prijs van de Nederlandse Filmkritiek won, en met 'Mooie wereld', die in 2005 zelfs in het buitenland in de prijzen viel. Met 'Bloody mondays & strawberry pies' levert ze een vrij abstracte film af, die naast een boeiend uitgangspunt ook enkele memorabele personages kent. Naast genoemde Brenda en Lena figureren een Wall Street-handelaar die extreem veel werkt, een woestijnnomade en een 96-jarige oud-spionne. Toch worden de door elkaar gesneden scènes en interviews niet echt één organisch geheel. Door middel van lang aangehouden shots stimuleert Schrijber de kijker zelf over allerlei filosofische vraagstukken na te denken, maar bij menigeen zullen daarbij de gedachten afdwalen. Uit verveling wellicht!?