Cairo time (2010)

'Cairo time' is een romantische film rond een uiterst simpel idee: twee mooie mensen draaien loom om elkaar heen in de setting van het hete en chaotische Cairo. Krijgen ze elkaar of niet?

De Canadese journaliste Juliette (Patricia Clarkson) arriveert in de Egyptische hoofdstad Cairo om wat tijd door te brengen met haar man Mark (Tom McCamus), die in het Midden-Oosten is gestationeerd voor zijn werk bij de Verenigde Naties. Omdat Mark onverwacht vastzit in Gaza, stuurt hij zijn voormalige Egyptische assistent Tareq (Alexander Siddig) om Juliette van het vliegveld te halen. Tareq blijkt een knappe, charmante man te zijn die haar keurig bij het hotel afzet en zijn hulp aanbiedt wanneer dat nodig mocht zijn. Juliette bedankt beleefd, maar merkt bij haar verkenning van de stad dat Cairo geen geschikte plek is voor een blanke vrouw alleen. Ze wordt al snel door allerlei mannen lastiggevallen en roept de hulp van Tareq in. Hoewel hij toevallig net weer in contact is gekomen met zijn ex-geliefde Yasmeen (Amina Annabi), is Tareq niet ongevoelig voor de hulpvraag van de toeriste. Omdat Mark nog steeds vastzit, toont Tareq haar de stad en ze bezoeken samen de piramiden.

Sfeer in de hoofdrol
De Canadese filmmaakster Ruba Nadda kreeg goede kritieken voor haar vorige film 'Sabah', waarin een islamitische vrouw in Canada verliefd wordt op een niet-moslim. In 'Cairo time' lijken de rollen omgedraaid, al is de romantiek nu subtieler verbeeld. 'Cairo time' is vooral een film van sfeer. Hij is warm, rustig, loom. Traag, zullen sommigen zeggen. Het verhaal is simpel en de zijlijntjes zijn het vermelden amper waard: een tocht naar Gaza loopt spaak; een vriendin van Juliette komt uit het niets vallen en doet volstrekt niet ter zake. Nee, de kracht van de film schuilt in de hoofdpersonages. Patricia Clarkson (te zien in de remake van Theo van Goghs 'Blind date') is de perfecte vrouw van een expat: mooi en verleidelijk zonder te koketteren. Alexander Siddig (uit 'Syriana' en de serie '24') is hier geen stereotiepe Arabier die oproept tot jihad, maar een knappe charmeur ? la Omar Sharif. Een bekend gegeven dat nergens verrast, maar wel vermaakt.