Attenberg (2011)

De Griekse cinema laat opnieuw van zich horen. Na het surrealistische 'Dogtooth' van vorig jaar verschijnt nu de absurdistische film 'Attenberg', die niet eenvoudig in één hokje te plaatsen is.

In een Grieks industriestadje wonen de hartsvriendinnen Marina (Ariane Labed) en Bella (Evangelia Randou). Marina is weliswaar een volwassen vrouw van 23, maar mentaal gedraagt ze zich nog als een puber. Van haar meer ervaren vriendin Bella leert ze hoe ze moet zoenen, al vindt ze dat natte gewriemel in haar mond in eerste instantie maar vies. Marina woont bij haar vader Spyros (Vangelis Mourikis), die ernstig ziek is en geregeld naar het ziekenhuis moet voor onderzoeken en chemokuren. In de tijd dat Marina niet met Bella op stap is en vreemde dansjes uitvoert, zit ze thuis op tv te kijken naar natuurdocumentaires van David Attenborough (vandaar de titel 'Attenberg'). Vooral het gedrag van mensapen vindt ze uiterst fascinerend, omdat het haar iets leert over menselijk gedrag. De komst van een ingenieur (Giorgos Lanthimos) naar het stadje biedt Marina een mogelijkheid haar zoenles in praktijk te gaan brengen en dan blijft het ook niet bij zoenen.

Griekse cinema
Jaren gingen er voorbij zonder enig teken van leven van de Griekse cinema, maar nu de economie er onlangs is ingestort volgt de ene film de andere op. Het Griekse drama 'Wasted youth' was eind januari de openingsfilm van het filmfestival in Rotterdam en Athina Rachel Tsangari, de producente van 'Dogtooth', regisseert nu 'Attenberg'. Vorig jaar draaide 'Attenberg' op het prestigieuze festival van Venetië en hoofdrolspeelster Ariane Labed won daar de prijs voor Beste Actrice. Daar is iets voor te zeggen, want haar rol is voorwaar niet eenvoudig. De film biedt namelijk een overdaad aan verschillende aanknopingspunten om die rol in te vullen. 'Attenberg' is zowel drama als komedie, biedt zowel moderne dans als absurdistische dialogen en zet het thema seks tegenover de dood. Wie deze eigenzinnige mix met een open geest tegemoet treedt, kan er tot op zekere hoogte in meegaan, maar na verloop van tijd gaat de absurditeit vervelen bij gebrek aan inhoud, emotie en mogelijkheid tot identificatie.