Post mortem (2011)

Na het lugubere moorddrama 'Tony Manero' komt de Chileense filmmaker Pablo Larraín nu met het al even morbide politieke drama 'Post mortem', dat zich afspeelt in de donkere begindagen van Pinochet in 1973.

De teruggetrokken Mario (Alfredo Castro) werkt bij het mortuarium als assistent van de lijkschouwer. Op een oude typemachine werkt hij daar de autopsieverslagen van dr. Castillo (Jaime Vadell) uit. Terwijl Mario's collega Sandra (Amparo Noguera) hem probeert te verleiden, gaat zijn interesse meer uit naar zijn mysterieuze overbuurvrouw Nancy (Antonia Zegers). Het valt Mario op dat Nancy vaak laat thuiskomt en hij ontdekt dat ze in een nachtclub werkt als danseres. Als zij haar baan verliest, slaagt de schuchtere Mario erin contact met haar te leggen, maar zij heeft meer aan haar hoofd dan waar hij weet van heeft. Nancy's huis wordt namelijk ook gebruikt als trefpunt voor een groep linkse activisten. Dan breekt 11 september 1973 aan, de dag dat de socialistische president Allende wordt vermoord tijdens de coup van generaal Pinochet. Mario merkt direct dat het een stuk drukker wordt op zijn werk. En waar is Nancy gebleven?

Weergaloze hoofdrol
Regisseur, scenarist en producent Pablo Larraín is erin geslaagd met slechts drie speelfilms een eigen stijl en een enorm succes te verkrijgen. Na 'Fuga' in 2006 en 'Tony Manero' in 2008 maakte hij vorig jaar 'Post mortem'. Larraíns werk viel op buitenlandse festivals al herhaaldelijk in de prijzen. Zijn stijl is opvallend sober, zijn tempo is laag, zijn dialogen zijn spaarzaam, het acteerwerk is zowel terughoudend als intens en de sfeer is dreigend en luguber. Hierbij wordt Larraín enorm op weg geholpen door de fantastische acteur Castro, die in alle drie de films te zien is en in de laatste twee een weergaloze hoofdrol vertolkt. Zoals in Nederland nog geregeld films worden gemaakt over de Tweede Wereldoorlog, zo is de periode van de dictatuur van Pinochet in Chili inmiddels een onuitputtelijke bron van inspiratie voor filmmakers, van 'Machuca' tot 'Dawson Isla 10' en van Costa Gavras' 'Missing' tot diverse films van Raoul Ruiz. 'Post mortem' is geen makkelijk kijkvoer, maar wie het aandurft zal zeker geraakt worden.