El bulli: cooking in progress (2011)

Wie nog nooit bij El Bulli heeft gegeten, is inmiddels te laat. Meesterkok Ferran Adri? heeft onlangs zijn tent, die vijfmaal tot Beste Restaurant ter Wereld is uitgeroepen, definitief gesloten. Deze film biedt een kijkje in de keuken.

Het is oktober 2008 en drie-sterrenrestaurant El Bulli, 180 km ten noorden van Barcelona gelegen, sluit voor een halfjaar de deuren. Eigenaar Ferran Adri? en zijn staf nemen hierop hun intrek in een kooklaboratorium in Barcelona om maandenlang te werken aan een nieuwe menukaart. Er wordt eindeloos en systematisch geëxperimenteerd met vormen, kleuren, smaken, materialen, texturen en combinaties. Als grote voorman van het moleculair koken deinst Adri? niet terug voor ongebruikelijke gerechten of ingrediënten. Fluorescerende vis, een cocktail met hazelnootolie en vacuüm-gezogen paddenstoelen worden getest op hun smaak en voorkomen. Van alle ideeën worden aantekeningen gemaakt, alle hapjes worden gefotografeerd en beoordeeld met een, twee of drie sterren. Adri? komt af en toe langs om te proeven en de richting te wijzen voor verdere experimenten. Woedend wordt hij wanneer een computer crasht en de gemaakte foto's verloren gaan. Dan wordt het juni en opent het restaurant weer zijn deuren?

35-gangenmenu
El Bulli staat al decennialang goed aangeschreven, en de afgelopen tien jaar was Adri? zelfs alleenheerser in de mondiale keuken. Voor een seizoen waarin 8.000 gasten konden worden ontvangen, kwamen maar liefst twee miljoen verzoeken binnen. Alleen in januari kon worden gereserveerd voor de zomer en herfst, waarin het restaurant open was. Wie kwam eten, kreeg 35 kleine gerechtjes voorgeschoteld, en in 2009, het jaar van de film, had elk hapje het thema 'water'. De filmmakers volgden een jaar lang de ontwikkelingen en tonen zowel het creatieve proces als de eindproducten. Door het ontbreken van elke vorm van commentaar, interviews, muziek of begeleidende teksten is de film een vrij droge observatie geworden. Achtergrondinformatie wordt niet gegeven, een verhaallijn niet uitgelicht. Het voordeel is dat het authentiek is, het nadeel dat het statisch en zelfs wat saai overkomt. De film is haast net zo wetenschappelijk tot stand gekomen als het voedsel bij El Bulli, maar helaas levert deze droge stijl vrijwel geen drama op.