El sicario: Room 164 (2012)

Mexico wordt al enkele decennia geteisterd door drugsbendes die de hele samenleving in hun greep houden en niet terugdeinzen voor de meest gruwelijke moorden. Eén van deze moordenaars vertelt hier zijn verhaal.

Een onbekende Spaans sprekende man bevindt zich in kamer 164 van een anoniem motel, ergens in Mexico. Hij heeft een boerka-achtige outfit aan, waar alleen zijn blote handen uitsteken, en hij draagt een zwarte kap die zijn gehele hoofd bedekt en slechts zijn ogen vrijlaat. De man is hier voor een gruwelijke bekentenis. Hij heeft twintig jaar voor de drugsmaffia gewerkt als 'sicario' (huurmoordenaar) en heeft in die hoedanigheid vele honderden ontvoeringen en moorden op zijn geweten. Onlangs is hij met gevaar voor eigen leven uit de bende gestapt en nu biecht hij tot in detail op wat hij op zijn kerfstok heeft. Hij vertelt over zijn gelukkige jeugd, zijn tijd als student aan de universiteit en de kleine smokkelklusjes die hij kreeg toegeschoven. Het smokkelen bleek lucratief te zijn en zo trad hij toe tot een van de machtigste drugskartels uit Noord-Mexico. Zijn specialiteit werd na verloop van tijd het ontvoeren en doodmartelen van ontvoerde slachtoffers.

Extreem schokkend
De documentaire 'El sicario' toont bijna anderhalf uur lang één pratende man in een hotelkamer. Wat op papier saai lijkt, blijkt in de praktijk extreem schokkend te zijn, want wat deze man vertelt blijft je nog lang achtervolgen in je ergste nachtmerries. Zijn gedetailleerde verslag doet een stevig beroep op het incasseringsvermogen van de toeschouwer. Filmmaker Gianfranco Rosi baseerde zich voor deze documentaire op het artikel 'The sicario' van Charles Bowden in Harper's Magazine, waarin in wezen hetzelfde verhaal wordt verteld. Rosi wist de sicario te vinden, zette er een camera op en voegde er nog een geniale visuele vondst aan toe. De moordenaar heeft een kladblok en een stift in zijn handen en is tijdens zijn hele verhaal bezig om continu alles van tekeningen en notities te voorzien. Hij tekent hoe je het best een auto kunt doorzeven met kogels en hij tekent de lichaamsdelen die het gevoeligst zijn voor bepaalde martelingen. Na deze film zijn de kleine krantenberichtjes over Mexicaanse drugsmoorden nooit meer hetzelfde.