That sugar film (2016)

Voedsel is zelden zo nadrukkelijk in beeld geweest als vandaag de dag, zoals ook filmmakers laten zien. Eetfilms zijn er in verschillende categorieën: romantische speelfilms over koks en koken, zoals ‘Julie & Julia’ met Meryl Streep en het Indiase ‘The lunchbox’; documentaires over vermaarde koks en restaurants, zoals ‘Jiro dreams of sushi’ over een Japanse sushichef en ‘El Bulli’ over Ferran Adrià; en kritische documentaires over wat de voedselindustrie ons voorschotelt, zoals Morgan Spurlocks ‘Super size me’ over McDonald’s en ‘Food, Inc.’ over misstanden in het productieproces. De Australische filmmaker Damon Gameau (‘The tracker’) volgt het voorbeeld van Spurlock en onderwerpt zijn lijf aan een zelfopgelegd dieet. Onder invloed van zijn vrouw, en naar volle tevredenheid, eet Gameau al drie jaar suikervrij. Voor deze film probeert hij per dag veertig theelepels (160 gram) suiker te nuttigen, ongeveer de hoeveelheid die Australiërs gemiddeld per dag binnenkrijgen. Hij nuttigt echter geen snoep, ijs, taart en frisdrank, maar alleen ‘gezond’ voedsel als yoghurt light, mueslirepen, vruchtensap etc.

Verontrustend

Aan het begin van de film duikt acteur Hugh Jackman op als een soort ‘zandtovenaar’, die met suiker enkele fraaie tekeningen maakt. Stephen Fry legt uit wat de verschillen zijn tussen glucose, lactose, sucrose en fructose. Het hoofdbestanddeel van de film bestaat echter uit het experiment van Gameau. Hij laat zich vooraf medisch testen en wordt bij zijn twee maanden durende ‘suikerdieet’ begeleid door enkele wetenschappers en artsen, die al snel een verontrustend effect op zijn gezondheid zien. Op dat vlak lijkt de aanpak behoorlijk op die in ‘Supersize me’, die echter meer humor bevat. Een ander verschil met Spurlocks film is dat Gameau geen extreem dieet volgt (zoals Spurlock, die een maand lang McDonald’s-maaltijden at), maar normale, ‘gezonde’ producten die iedereen in de supermarkt kan vinden. De verborgen suikers in producten als yoghurt, cereals en sapjes zijn het probleem. Gameau laat helder zien hoe de voedselindustrie de consument verleidt en belazert en toont op overtuigende wijze de bittere kant van suiker.