High-rise (2016)

De Engelse regisseur Ben Wheatley van ‘Kill list’ en ‘Sightseers’ staat bekend om zijn absurdistische films. In zijn vervreemdende sociale drama ‘High-rise’ gaat hij zo mogelijk nog een stapje verder in zijn eigenzinnigheid.

Ben Wheatley maakte al enige tijd reclamefilmpjes en werkte mee aan tv-series, maar kreeg enkele jaren geleden ineens ook bekendheid als filmmaker met zijn misdaadfilms ‘Down terrace’ en ‘Kill list’ en zijn humoristische moordfilm ‘Sightseers’. Wheatley’s vaste scenarioschrijfster, en tevens zijn echtgenote, is Amy Jump. Voor ‘High-rise’ bewerkte zij de gelijknamige roman uit 1975 van J.G. Ballard, die ook de verfilmde romans 'Empire of the sun’ en ‘Crash’ op zijn naam heeft staan. ‘High-rise’ speelt in een parallelle versie van het Engeland van de jaren zeventig, met een prachtige in ‘seventies’-stijl vormgegeven futuristische woonflat. Dokter Robert Laing (Tom Hiddleston) arriveert daar als nieuwe bewoner en wordt door buurvrouw Charlotte (Sienna Miller) wegwijs gemaakt in het sociale aspect van zijn nieuwe omgeving. Er blijkt een strikte hiërarchie te heersen in de flat. Onderin woont het plebs en helemaal bovenin de elite, met in het penthouse de architect Anthony Royal (Jeremy Irons), die het gebouw ontwierp.

Geen eenheid
De film start met een chaotische scène waarbij de flat in puin ligt, er lijken in de gang liggen en Laing een hondenpoot aan het grillen is. Dan schiet het verhaal drie maanden terug in de tijd, naar het moment dat de dokter zijn intrek neemt in de flat. Het vervolg van de film zou een antwoord moeten geven op de vraag hoe die situatie zo uit de hand heeft kunnen lopen. De verschillen tussen de sociale klassen, de bijkomende ongelijke distributie van voorzieningen als elektriciteit, snelle liften en toegang tot het zwembad spelen hierbij een rol, net als het ontvlambare karakter van flatbewoner en documentairemaker Richard Wilder (Luke Evans). De deca-dentie en de orgies in de flat doen enigszins denken aan Verstappens ‘Blue movie’ uit 1971, maar de escalatie van geweld neigt meer naar het overlevingsdrama ‘Lord of the flies’. Helaas weet Wheatley van zijn film geen eenheid te maken. De personages komen ondanks de prima cast niet tot leven en het verhaal is zelfs binnen zijn absurdistische domein ongeloofwaardig.