Frida Kahlo: the icon, the artst (2020)

Frida Kahlo, dochter van een Mexicaanse moeder en een Duitse vader, werd geboren in 1907 in het dorp Coyoacán, nu een wijk van Mexico City. Als kind kreeg ze polio, met een deels verlamd been tot gevolg. Op haar achttiende raakte ze bij een tramongeluk zwaargewond, een ervaring die ze haar verdere leven met zich zou meedragen als pijnlijke last en inspiratiebron voor haar schilderijen. Dat tekenen en schilderen begon toen ze na het ongeluk maandenlang in het ziekenhuis lag. De film vertelt over haar leven met voice-overs en interviews met deskundigen, zoals curatoren van musea waar haar werk hangt. Oude foto’s en filmbeelden van Kahlo en haar man Diego Rivera ondersteunen het verhaal. Daarnaast komen tal van Kahlo’s schilderijen in beeld, waarbij diverse werken uitvoerig worden besproken en geanalyseerd.

Vijftig zelfportretten
Kahlo maakte in haar leven zo’n honderdvijftig schilderijen, waarvan ongeveer vijftig zelfportretten. Daarop beeldde ze zichzelf vaak hetzelfde af, met haar gezicht schuin in beeld, nooit lachend, haar haar naar achteren, haar wenkbrauwen aan elkaar gegroeid en veelal in inheemse gewaden. Een van de werken waar dieper op wordt ingegaan is ‘Henry Ford Hospital’, waarop Kahlo te zien is op een ziekenhuisbed na haar miskraam. Een radicaal werk wordt het genoemd. Ook ‘The two Fridas’ staat centraal, waarin ze haar scheiding van Diego Rivera verwerkt. Elementen die verder aan bod komen zijn haar politieke interesse, ze was communist, haar affaires met vrouwen en mannen (o.a. Trotski) en haar drankzucht. De documentaire wordt uitgebracht in de reeks ‘Exhibition on screen’. De film vertelt niet veel nieuws, maar Kahlo’s werk is een lust voor het oog en de analyses van de werken zijn zeker de moeite waard.